Όσοι παρακολουθούν το σήριαλ nip tuck, θα θυμούνται το επεισόδιο όπου ένας αρχιτέκτονας είχε μία ψυχολογική διαταραχή και ήθελε να του κόψουν τα πόδια για να αισθανθεί ολοκληρωμένος σαν άνθρωπος.
Όταν το είχα δει το επεισόδιο αυτό δεν πίστεψα ούτε για μια στιγμή ότι μπορεί να υπάρχει και τέτοιας μορφής διαστροφή.
Η πραγματικότητα όμως ήρθε να με διαψεύσει. Πριν λίγο καιρό είχε δημοσιεύσει το παρακάτω άρθρο η εφημερίδα "Ελευθεροτυπία"
Το χαρακτηρίζουν οι επιστήμονες σαν μία σπάνια μορφή ασθένειας.
Μία Αγγλίδα που το όνομά της δεν έγινε γνωστό από τον τύπο για ευνόητους λόγους, πάσχει από αυτής της μορφής την "ασθένεια"
Για μένα είναι να πάνε οι κύριοι με τα άσπρα και να την πάρουν σηκωτή, αλλά τέλος πάντων, η ιστορία της έχει ως εξής έτσι όπως την διηγήθηκε στην εφημερίδα "Γκάρντιαν" στην στήλη σε "πρώτο πρόσωπο"
«ΗΜΟΥΝ ΜΟΛΙΣ 6 χρόνων όταν ένιωσα για πρώτη φορά την επιθυμία να χάσω και τα δύο μου πόδια. Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να αλλάξουν κάτι πάνω τους. Εγώ, η μόνη εικόνα που λαχτάρησα ποτέ για τον εαυτό μου ήταν να τον δω χωρίς πόδια. Ο κόσμος πιστεύει πως είμαι άρρωστη και παράξενη. Δεν γνωρίζει, ασφαλώς, ότι είμαι από τους ελάχιστους ανθρώπους στον κόσμο που πάσχουν από κάτι που ονομάζεται «Διαταραχή Σωματικής Ταυτότητας και Αρτιότητας» (στα αγγλικά, Body Identity Integrity Disorder - BIID), και που σε κάνει να θέλεις να αφαιρέσεις ένα ή και περισσότερα από τα υγιή ή άρτια μέλη του σώματός σου.
Λίγοι μπορούν να με καταλάβουν. Δεν είναι φετίχ, δεν είναι σεξουαλικό, δεν έχει καν να κάνει με την εμφάνισή μου. Απλώς δεν μπορώ να συσχετίσω τον εαυτό μου με κάποιαν που έχει δύο πόδια. Αυτή η «κάποια» δεν είμαι εγώ. Και ξέρω πως εάν θέλω να συνεχίσω να ζω τη ζωή μου, ο μόνος τρόπος είναι να απαλλαγώ από τα πόδια μου. Στα 23 μου γνώρισα τον μελλοντικό μου σύζυγο. Δεν του είπα τίποτα στην αρχή για το πρόβλημά μου. Ημουν ευτυχισμένη μαζί του, αλλά ακόμα δυστυχισμένη που είχα δύο πόδια. Πέρασε καιρός ώσπου να του μιλήσω. Δυσκολεύτηκε πολύ να με καταλάβει. Αργότερα, το αποδέχτηκε, αλλά όχι χωρίς πόνο.
-Τι να του έλεγε του ανθρώπου : "ξέρεις γλυκέ μου μη με βλέπεις έτσι είμαι για δέσιμο, και όνειρό μου είναι να με πηγαίνεις βόλτα με αναπηρικό καροτσάκι"
Θα έφευγε με χίλια ο τύπος, του το έπαιξε ότι έχει "σώας τας φρένας" και του ξεφούρνισε το παραμύθι όταν έδεσε τον γαϊδαρό της...
Αλλά ας δούμε παρακάτω την ιστορία της...
ΠΡΙΝ ΑΠΟ 2 χρόνια τού ανακοίνωσα πως ήρθε ο καιρός να αφαιρέσω το πρώτο μου πόδι, το αριστερό. Η πρώτη μου απόπειρα έγινε τον Μάρτιο του 2005. Ηξερα ότι έπρεπε να σκοτώσω το πόδι μου, παγώνοντάς το, και αναγκάζοντας έτσι τους γιατρούς να μου το ακρωτηριάσουν. Πήγα λοιπόν στο Εδιμβούργο και αγόρασα 40 κιλά παγοκρυστάλλους -από αυτούς που έχουν στις δισκοθήκες για να απορροφούν τους καπνούς. Εριξα τα «παγάκια» μπροστά από τα πίσω καθίσματα του αυτοκινήτου, και κάθησα με το πόδι μου βυθισμένο μέσα σ' αυτά επί 1 ώρα. Ο πόνος ήταν απερίγραπτος. Λιποθύμησα τρεις φορές. Φοβήθηκα. Φοβήθηκα μήπως δεν κατάφερνα να πετύχω το σχέδιό μου. Οπως και έγινε! Δεν είχα κάνει όση ζημιά έπρεπε στο πόδι, και οι γιατροί το έσωσαν εύκολα.
ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟ Σεπτέμβριο έκανα τη δεύτερη απόπειρα. Αυτή τη φορά άφησα το πόδι μου βουτηγμένο μέσα στον πάγο επί 4 ώρες. Οταν δεν άντεχα άλλο, φώναξα τον άνδρα μου και με έβγαλε. Το πόδι ήταν σκληρό σαν πέτρα. Είχα εγκαύματα τρίτου βαθμού και ο πόνος ήταν ανυπόφορος. Αλλά και πάλι, δεν έφτανε αυτό για να μου το ακρωτηριάσουν. Στο νοσοκομείο, οι γιατροί έκαναν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μου το σώσουν. Δεν ήθελα. Εκλαιγα. Επειτα από 8 εγχειρήσεις και νοσηλεία 4 εβδομάδων, πήρα εξιτήριο.
ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ήδη την τρίτη απόπειρα. Να ξαπλώσω στις γραμμές του τρένου. Ομως, με πρόλαβαν άλλα γεγονότα. Η κατάσταση του χειρουργημένου μου ποδιού χειροτέρεψε. Επαθα μόλυνση, και επειδή υπήρχε κίνδυνος η μόλυνση να επεκταθεί στο αίμα μου, αποφασίστηκε, επιτέλους, ο ακρωτηριασμός. Εγινε τον περασμένο Ιούνιο, χωρίς κανένα πρόβλημα. Από την πρώτη στιγμή, αισθάνθηκα υπέροχα. Πιο πλήρης σαν άνθρωπος. Τώρα κάνω όλες τις δουλειές του σπιτιού πιο εύκολα. Ο άνδρας μου είναι συνεχώς στο πλευρό μου. Του υποσχέθηκα ότι θα καθυστερήσω για αρκετά χρόνια τον ακρωτηριασμό του άλλου μου ποδιού. Τόσο, ώστε να μπορούν να με κατανοήσουν και τα παιδιά μας, 10 και 15 ετών, στα οποία είπαμε πως έχασα το πόδι μου λόγω επιπλοκών από τον πρώτο «τραυματισμό» τον περασμένο Μάρτιο. Εκείνο που ξέρω στα σίγουρα, είναι ότι τώρα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, νιώθω πως ζω».
-Αχ καημένα παιδάκια κλαίτε γι' αυτό που έπαθε η μητέρα σας, λυπάστε που έμεινε ανάπηρη, και θα έχει τώρα κινητικά προβλήματα, και αυτή είναι στην κυριολεξία μέσα στην τρελή χαρά, και μετράει σαν τους κατάδικους τις μέρες και τις ώρες που θα "ολοκληρωθεί" σαν άνθρωπος όταν της κόψουν και το άλλο πόδι.
Άλλος για το Δαφνί;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου