Εκδρομή στον Κάλαμο

Ήταν εδώ και πολύ καιρό κανονισμένη, η τελευταία εκδρομή για την φετινή σχολική χρονιά.
Θα ξεκινούσαμε απ' το πρωί και θα γυρνούσαμε νωρίς το απόγευμα.
Ο χώρος που επιλέχτηκε ήταν μία κατασκήνωση στον Κάλαμο Αττικής, η Kinder Land, που έκρυβε Kinder έκπληξη για μας τους καθηγητές.

Καθώς είμαι νυχτοπούλι δεν μπορεί ο ύπνος να με πιάσει νωρίς το βράδυ, όσο κι αν το προσπαθήσω.
Έτσι πάλι, σύμφωνα με το ωράριο του βιολογικού μου ρολογιού, κοιμήθηκα στις 3 τα ξημερώματα.
Να όμως που υπήρχε μία σημαντική διαφορά, έπρεπε να ξυπνήσω στις 5.30, για να ετοιμαστώ, να κάνω τις πρωινές δουλειές του σπιτιού,ασχολία με τι ανάγκες των σκύλων, τον πρώτο καφέ της μέρας ν'ανοίξει το μάτι μου και να φύγω γρήγορα.
7 παρά τέταρτο ήμουν ήδη στο δρόμο για να μπορώ να βρίσκομαι πριν τις 8 στο σχολείο.

Ήπια με το που έφτασα ένα δεύτερο καφέ στα γρήγορα, και μπήκαμε στα πούλμαν.

Εμένα κάτι με έτρωγε όταν έμαθα ότι η εκδρομή θα ήταν σε κάποια κατασκήνωση, θυμήθηκα τα μαθητικά μου χρόνια, τότε που μας πήγαιναν εμάς εκδρομή στις κατασκηνώσεις του Αγ. Αντρέα, και δεν βρίσκαμε τίποτα ούτε να φάμε ούτε να πιούμε, όποιος δεν είχε προνοήσει τότε να πάρει κάτι από το σπίτι, τον θέριζε η πείνα και η δίψα.

Είπα τις σκέψεις μου στους άλλους αλλά με καθησύχαζαν λέγοντάς μου:
-Μπα τι λες, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, αφού μας διαβεβαίωσαν, ότι θα έχει και φαγητό και τα πάντα!

Το προαίσθημά μου όμως γι αυτό που ακολουθούσε γινόταν όλο και πιο έντονο.
Στο ραδιόφωνο είχα ακούσει και τον καιρό, ότι κατά το μεσημέρι στα βορειοανατολικά του νομού θα είχαμε βροχές και έλεγα αν βγει αληθινή και η Ε.Μ.Υ την κάτσαμε την βάρκα.
Και κει πάλι τα ίδια άκουσα:
-Μα τι λες πάλι, χαρά Θεού είναι έξω, σιγά κι επειδή το λένε;
Δεν σημαίνει ότι θα βρέξει!

Στο πούλμαν μέσα ο κλασικός χαμός, πιάσε τον τάδε σταθμό, δυνάμωσε το a/c,όχι άλλαξε το αυτό δεν μας αρέσει, κόντεψε να γίνει μεσανατολικό ζήτημα το a/c και η μουσική.
Το καθίστε κάτω, δεν ξέρω πόσες φορές το είπα σήμερα, μην πέσει κανένα και έχουμε άλλα μετά, στο τέλος η φωνή μου δεν έβγαινε και κόντεψα να γίνω και παγοκολώνα από την ψύξη.
Ήμουν και με δυόμιση ώρες ύπνο έτσι η ταλαιπωρία μου ήταν εμφανής από την αρχή.
Κίνηση και σταμάτα ξεκίνα συνέχεια, με απότομα γκάζια και φρένα, μέχρι τον Αγ. Στέφανο, μετά πιάσανε και οι στροφές, και άρχισε η γκρίνια ότι ζαλίζονταν.
Έλεγα όχι, μη, έλεος, μην αρχίσω πάλι να μοιράζω σακούλες και να μην τα προλαβαίνω όπως στην προηγούμενη εκδρομή, ευτυχώς μόνο γκρίνιαζαν δεν είχαμε και αυτό!



Επιτέλους φτάσαμε.
Στην είσοδο ήταν ένας τύπος που μοίραζε κάρτες για την ταβέρνα του, εγώ σκέφτηκα κακό σημάδι, αλλά λέω μη λες τίποτα πάλι γιατί θα γελάνε στο τέλος.
Αλλά αυτό με τις κάρτες φάνηκε περίεργο και στους άλλους.

Ο χώρος υπέροχος μέσα στο πράσινο, οι εγκαταστάσεις υπερπλήρεις...για όταν λειτουργούν όμως οι κατασκηνώσεις σαν κατασκηνώσεις!

Σήμερα λειτουργούσαν φυσικά μόνο ότι χρειαζόταν για να αθληθεί κάποιος, τα γήπεδα ποδοσφαίρου και μπάσκετ, και φυσικά ο χώρος όπου κάποιος θα ανακούφιζε την ανάγκη του(πάλι καλά)...
Α ναι! και το περιβόητο κυλικείο όπου θα τρώγαμε το λουκούλλειο γεύμα!

Αφήσαμε τα παιδιά(300 σχεδόν) να τρέξουν να ψωνίσουν ότι θέλουν με την ησυχία τους, με σκοπό μετά να παραγγείλουμε και μεις κανένα καφέ και για αργότερα όταν θα πεινούσαμε, να μας ετοίμαζαν καμιά ποικιλία κανένα μεζεδάκι ή κανένα σουβλάκι...κούνια που μας κούναγε!

Ο καφές ήταν νεροζούμι χρώματος ανοιχτού σκ@τί, δεν μπορούσαμε να τον πιούμε με τίποτα.
Ρωτάμε αν μπορούνε να μας ετοιμάσουν τίποτα, να φάμε κάτι και μεις, μας έβλεπαν σαν εξωγήινους.

-Α δεν έχουμε τίποτα για να σας ετοιμάσουμε, θέλετε καμιά coca cola καμιά πορτοκαλάδα;
(Η coca cola μάλλον ήταν το ορεκτικό και η πορτοκαλάδα το κυρίως πιάτο)
Πάω να δω αν έχει μείνει καμιά τυρόπιτα γιατί τυρόπιτες έβλεπα ότι έτρωγαν τα παιδιά, και λέω:
-Υπάρχει κάτι;τυρόπιτα τουλάχιστον;
-Όχι τελείωσαν έχει παγωτό όμως και λουκουμά.
(Ναι εκείνον τον απαίσιο τον τεράστιο τον πασπαλισμένο με πετρωμένη ζάχαρη τον γεμάτο λαδούρα).
Στη θέα του λουκουμά το στομάχι μου άρχισε να χτυπάει αλάρμ, όσες φορές είχα δοκιμάσει να φάω αυτό το κατασκεύασμα ξύπνησε το έλκος μου.

Θυμήθηκαν την κάρτα του ταβερνιάρη, λένε αυτό είναι θα τον πάρουμε τηλέφωνο να μας ετοιμάσει κάτι, να μας κάνει delivery εδώ.

Η απάντηση του ταβερνιάρη ήταν το ανέκδοτο της ημέρας.

-Α δεν έχω ψήστη, λείπει, έχει πάει να αγοράσει κρέας,αν θέλετε το μεσημέρι προς απογευματάκι κάτι γίνεται.

Όταν δηλαδή εμείς θα είχαμε πάρει τον δρόμο της επιστροφής.
Την λύση την βρήκαν αμέσως, άλλη φορά θα το ξέρουμε να μαγειρεύουμε όλοι και να φέρνουμε να στρώνουμε και τσιμπούσι, γιατί σαν περιβάλλον είναι υπέροχο.



Μα και αλλού μπορούμε να βρούμε υπέροχο περιβάλλον γιατί να περάσουμε και αυτό το λούκι δηλαδή.
Χώρια που τα φαγητά θα πρέπει να γίνουν από την προηγούμενη, άλλο να κανονίζεις πικ νικ με την παρέα σου και άλλο αυτό. Έχει πολύ μεγάλη διαφορά.
Για να ξεχάσω την πείνα μου έκοβα βόλτες χάζευα από δω κι από κει στον χώρο και τραβούσα φωτογραφίες με το κινητό.

Κατά τις 2.30 μπήκαμε πάλι στα πούλμαν για την επιστροφή.
Με το πλησιάζαμε Καπανδρίτι, είδαμε ένα κατάμαυρο σύννεφο να σκεπάζει όλο το λεκανοπέδιο, φαινόταν ότι στην Αθήνα έριχνε καταρρακτώδη βροχή.
Ξεκίνησε και σε μας από το Καπανδρίτι.
Από κει και πέρα δρόμοι που είχαν μεταμορφωθεί σε ποτάμια, ακινητοποιημένα αυτοκίνητα, μία μποτιλιαρισμένη Εθνική και το μαρτύριο συνεχίστηκε μέχρι να επιστρέψουμε στο σχολείο για αρκετές ώρες.
Στο σπίτι κατάφερα να μπω κατά τις 5.30 το απόγευμα, ένα σκέτο ζόμπι ήμουν, νύσταζα κρύωνα(ναι βέβαια το a/c και στο γυρισμό στο τέρμα το ήθελαν), με τα νεύρα κρόσσια και το στομάχι μου να τραγουδάει Ροκ όπερα.

Γιατί έπρεπε να ακολουθήσω και γω στην εκδρομή;
Γιατί δεν με άφησαν στο σχολείο να προχωρήσω λίγο την δεύτερη τοιχογραφία που ετοιμάζουμε...
Nαι, ναι και τοιχογραφίες με θέμα τον ρατσισμό έχω αναλάβει, είναι το θέμα του πολιτιστικού προγράμματος που έχω φέτος...
Κάθε μέρα μετά τις 6.30 το απόγευμα φεύγω από το σχολείο για να προλάβω να γίνουν πριν το τέλος της σχολικής χρονιάς, μαζί μου μένουν και 2-3 μαθητές που πιάνει το χέρι τους, έτσι σε κάποια εύκολα σημεία βάζουν και αυτοί το λιθαράκι τους και την προσωπική τους σφραγίδα ...
Και όχι δεν πληρώνονται οι ώρες αυτές σαν υπερωρίες ούτε παίρνω τίποτα άλλο extra.

Η τσιγκολελέτα και "ο καιρός γαρ εγγύς"

Το λεγα γω, η φόρτιση των μπαταριών μου δεν θα κρατήσει πολύ.

Πάντοτε όταν οι μαθητές επιστρέφουν στο σχολείο μετά τις διακοπές του Πάσχα, δεν έχουν όρεξη για μάθημα, ο νους τους είναι στις εκδρομές, στις κοπάνες και στο χαβαλέ.

Ειδικά φέτος που το Πάσχα έπεσε αργά, ο καιρός μέχρι τις εξετάσεις είναι πολύ κοντά, έτσι απέμειναν ελάχιστα μαθήματα.
Για μένα που το μάθημά μου είναι μονόωρο σε κάθε τμήμα, αυτή την βδομάδα ήταν και το τελευταίο της χρονιάς για κάποια τμήματα.
Γνωρίζοντας ότι ήταν το τελευταίο ή το προτελευταίο μάθημα κάποιοι, είπαν να ξεσαλώσουν.
Ποιος πλήρωσε τη νύφη;
Εγώ!
Σήμερα ήταν και μία ιδιαίτερη μέρα, η μέρα κατά της βίας, λεκτικής ή σωματικής απέναντι στους μαθητές.
Θα υπάρξει άραγε μέρα κατά της ψυχικής βίας απέναντι στους καθηγητές από τους μαθητές;
Μπααααααααα.

Ένα από τα πιο δύσκολα τμήματα που είχα φέτος, ήταν το Γ'1.
Δεν είναι κακά παιδιά, χαζοχαρούμενα είναι και σαματατζήδες.
Αν είχα δικό μου εργαστήριο στο σχολείο, δεν θα είχα πρόβλημα από την φασαρία τους, μα έλα που είναι απλή τάξη και δίπλα υπάρχουν και άλλες τάξεις και πρέπει να ξελαρυγγιάζομαι κάθε φορά για να υπερκαλύψω τις φωνές τους, έτσι ώστε να ηρεμήσουν να μην ενοχλούν και τα άλλα τμήματα.

Μάταιο, στην κοσμάρα τους!

Προτελευταίο μάθημα γι' αυτούς φέτος και είπαν να μου κάνουν τα νεύρα κρόσσια.
Πάνω από τους μισούς δεν είχαν τα υλικά τους μαζί, σχέδιο χωρίς υλικά δεν γίνεται.
Όσοι είχαν υλικά τελείωναν το θέμα που τους είχα βάλει την προηγούμενη φορά, οι υπόλοιποι, στην αρχή ήταν σχετικά ήσυχοι, αισθανόμουν όμως ότι κάτι ετοίμαζαν, γιατί είχαν πολύ ύποπτα βλέμματα.

Και ξαφνικά εκεί που εξηγούσα σε έναν μαθητή πως έπρεπε να σχεδιάσει τα χαρακτηριστικά ενός προσώπου, σηκώνονται 3-4 ντερέκια και αρχίζουν να χορεύουν και να τραγουδούν γύρω γύρω από τα θρανία, με τις γλυκύτατες φωνούλες τους, αυτές που θυμίζουν κάτι από γαϊδάρους σε οίστρο...

"Ένα φράγκο η βιολέτα, τσιγκολελέτα τσιγκολελέτα"

Κόντεψε να μου έρθει κόλπος.
Τι καθίστε κάτω, τι ηρεμήστε, τι θα σας πάω στο γραφείο αν δεν ησυχάσετε!
Προτελευταίο μάθημα ήταν δεν ήθελα και να τους αποβάλω, με έπιασαν οι καλοσύνες μου τρομάρα μου, γιατί κάποιοι είχαν και πολλές απουσίες, έτσι ήμουν μόνο σκύλος που γάβγιζε, χωρίς να δαγκώνει.
Αυτοί σταθερά τον χαβά τους.
Ο ένας μάλιστα μου λέει:

-"Σήμερα είναι η μέρα κατά της ψυχοχωματικής βίας απέναντι στους μαθητές."

-"Μωρέ μπράβο!"
του λέω.
-"Και η ψυχική βία που ασκείτε εσείς σε μένα δεν πιάνεται;"

Φυσικά απάντηση δεν πήρα σ'αυτήν την ερώτηση, μου ήρθε όμως δεύτερη κεραμίδα.

Φουριόζος κατέφθασε στην έδρα ένας μαθητής και ως άλλος τηλεπλασιέ μου κολλάει στη μούρη ένα βιβλίο του Λιακόπουλου.

"Οι Προφητείες του μοναχού Παΐσιου"

Φλύκταινες βγάζω και μόνο στη σκέψη, ότι διαβάζουν αυτά τα βιβλία με τα διάφορα τρομολαγνικά σενάρια και τα πιστεύουν, ακόμα και αυτά που είναι νέα παιδιά.

Του λέω :
-"Τι είναι αυτό βρε Κώστα;"
-"Δεν το ξέρετε; Είναι πολύ καλό βιβλίο!Να σας το δώσω να το διαβάσετε!"
-"Με δουλεύεις παιδάκι μου; Εννοώ τι δουλειά έχει αυτό το βιβλίο εδώ μέσα στη τάξη."
-"Α! Μισό λεπτό!"
Μου λέει και πάει τρέχοντας στο θρανίο του για να επιστρέψει μετά από λίγα δευτερόλεπτα, με το "Καιρός γαρ εγγύς" πάλι του ίδιου "συγγραφέα".
-"Έχω και αυτό!Μήπως θέλετε αυτό να διαβάσετε;"
-"Έλεος ρε Κώστα έλεος!Δεν έχεις τα υλικά σου για το μάθημα, αλλά σκέφτηκες να έχεις μαζί σου αυτά!..."

Εκεί που άρχισαν να μου γυρνούν τα μάτια ανάποδα, χτύπησε το κουδούνι ως από μηχανής Θεός και με γλύτωσε...και τους γλύτωσε!

Δεν ζήταγα ένα σακί με λίρες;

Πέρασαν πάνω από δύο ώρες και ακόμα να συνέλθω.
Είχα μάθημα την τελευταία ώρα σε ένα τμήμα της πρώτης Γυμνασίου, ήσυχα παιδιά και καλά.
Αλλά πρέπει να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...
Πριν λίγα χρόνια σε αυτή την αίθουσα υπήρχε ένα τμήμα της Β', που άφησε το στίγμα του σαν ένα από τα χειρότερα τμήματα που είχαν περάσει από το σχολείο, στην κυριολεξία κόντευαν να το γκρεμίσουν το κτήριο.
Μια μέρα, ένα από τα παράθυρα έφυγε πετώντας και είχε προσγειωθεί στην αυλή, ευτυχώς χωρίς να τραυματίσει κανένα, το πως έβγαλε φτερά και πέταξε είναι απλό, το ξεχαρβάλωσαν κι έφυγε από τη θέση του.
Πέσαν τιμωρίες τότε, αλλά ήταν σαν να έπεσαν στο κενό μαζί με το παράθυρο, τα παιδιά αυτά δεν άλλαξαν συμπεριφορά.
Ειδοποιήσαμε το συνεργείο του Δήμου, έβαλε νέα τζάμια,είναι και διπλά για μόνωση,αλλά το παράθυρο αυτό έμεινε ζαβό από τότε, και δεν κύλαγε στη ράγα ομαλά γιατί στράβωσαν τα αλουμίνια με το πέσιμο, αλλά και η ίδια η ράγα δεν ήταν και στα καλύτερά της.
Οικονόμος ο Δήμος λέει δεν βαριέσαι αφού κλείνει εντάξει είναι, σιγά μη τους βάλουμε και "EUROPA".
Τους το 'παμε τους το ξανάπαμε κάτι δεν πάει καλά με το παράθυρο, αυτοί τίποτα , εντάξει είναι κλείνει.
Να όμως και το ζαβό παράθυρο που μας τη φύλαγε, δεν θέλετε να με αλλάξετε;
Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά και θα σας δείξω εγώ...

Έτσι...

Πάνω που λέω άντε τελευταία ώρα, πάει κι αυτή η μέρα, μπαίνω στο τμήμα, μπαίνουν και οι μαθητές, αλλά με είχε πιάσει μία περίεργη ανησυχία. Το μάθημα κυλούσε ομαλά, ανατριχιαστικά νεκρική σιγή μπορώ να πω υπήρχε μέσα στη τάξη, όλοι πάνω από τα μπλοκ τους αφοσιωμένοι στο σχέδιο, ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που άκουσα ένα περίεργο τρίξιμο από το παράθυρο. Στην αρχή λέω ο αέρας (φυσάει και δαιμονισμένα σήμερα), αυτό το σπαστικό γκρουκ σκρουκ σαν κάτι μεταλλικό να σέρνεται σε μάρμαρο, με έκανε να κοιτάζω συνέχεια προς το παράθυρο.
Αισθάνθηκα πολύ έντονα, ότι το παράθυρο δεν θα μείνει για πολύ στη θέση του αν δεν διορθωθεί άμεσα, και στέλνω την απουσιολόγο κάτω να ειδοποιήσει την Δ/ντρια και τη φύλακα του σχολείου να φωνάξουν το συνεργείο του Δήμου να το διορθώσουν, και σήμερα το απόγευμα αν γινόταν, πριν συμβεί κάτι και έχουμε κανένα δράμα.
Όπως φάνηκε το είχε πει μόνο στη φύλακα.
Όση ώρα περιμέναμε, έλεγα στα παιδιά, ότι αν μέχρι αύριο δεν διορθωθεί να μην περάσουν από κάτω και να μην πλησιάσουν καν αυτό το μέρος της πίσω αυλής γιατί υπάρχει μεγάλος κίνδυνος.
Τα παιδιά δεν έδειχναν να συμμερίζονται ιδιαίτερα τους φόβους μου, και απαντούσαν απλά συγκαταβατικά ένα καλά καλά, σαν να μου λεγαν, άντε μωρέ σιγά μη πέσει ουφφφ με το κύρηγμα .
Έρχεται η φύλακας και ανοίγει με φούρια την πόρτα κι όπως την ανοίγει την αφήνει έτσι, δεν φημίζεται και για το IQ της η συγκεκριμένη, και μου λέει με βοϊδίσιο ύφος:
Τι συμβαίνει;
Δεν προλαβαίνει να πει τίποτε άλλο τ' αστροπελέκι, γίνεται ένα μεγάλο ρεύμα αέρα και απογειώθηκε το παράθυρο για δεύτερη φορά στη ζωή του.
Ένας απίστευτος κρότος από τζάμια και αλουμίνια ακούστηκε πάνω στα πλακάκια, και όλοι τρέξαμε να δούμε αν υπήρχε κανείς από κάτω και συνέβη αυτό που ήθελα να προλάβω να μη συμβεί.
Δεν τρέξαμε μόνο εμείς, αλλά και όλες οι τάξεις που έβλεπαν σε κείνο το μέρος της αυλής, και ξεπρόβαλαν και κεφάλια πιτσιρικάδων στα παράθυρα από το απέναντι Δημοτικό.
Ακούγοντας το μπαμ ανέβηκε πάνω και η Δ/ντρια να δει τι έγινε, φοβούμενη ότι συνέβη κάποια σύρραξη μαθητών με αποτέλεσμα τη πτώση του παραθύρου, της εξήγησα ότι δεν ήταν κάτι τέτοιο και ότι ειδοποίησα ότι το παράθυρο είχε αυτοκτονικές τάσεις, αλλά δυστυχώς δεν το προλάβαμε και φούνταρε.
Φανερά σοκαρισμένη και σκεπτική μου λέει: Δε λες πάλι καλά που έγινε τελευταία ώρα που δεν είναι κανείς έξω, και δεν θρηνήσαμε μαθητές;

Να δούμε τα "τσακάλια μαστόρια" θα φέρουν καινούργιο παράθυρο;
Θα φτιάξουν και την στραβωμένη ράγα και το φρενάκι που λείπει;
Ή πάλι με ένα σφυράκι θα το κάνουν "καινούργιο" μέχρι να συμβεί τελικά το μοιραίο;
Δύο φορές έπεσε, την τρίτη δεν θα την γλυτώσουμε μόνο με σπασμένα τζάμια.

Ρε δε ζήταγα ένα σακί με λίρες, κάθε φορά που είναι να συμβεί κάτι, που δυστυχώς δεν είναι για καλό, γίνεται.
Τι ζητάω το καημένο ένα σακί με λίρες ή έστω με χαρτονομίσματα(γνήσια φυσικά) των 500 ευρώ, μία φορά να βγει προαίσθημά μου για καλό έστω μία...αλλά καλή!

Μα καλά, δεν μιλάτε Αλβανικά;

Ε όχι δεν μιλάω.Θα 'πρεπε;
Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.
Το σχολείο που διδάσκω εικαστικά, είναι ένα απλό Γυμνάσιο της Αθήνας, δεν είναι διαπολιτισμικό ή τουλάχιστον δεν έχει χαρακτηριστεί επίσημα έτσι.
Εκτός από τα Ελληνόπουλα έχω και μαθητές που είναι αλλοδαποί, όπως Αλβανούς, Αρμένιους, Ρώσους, Ιρακινούς, Πακιστανούς κλπ.
Τα παιδιά αυτά είτε έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα είτε έχουν μεγαλώσει εδώ, πολλοί από τους γονείς δεν μιλάνε καλά, ή μιλάνε πολύ λίγο την γλώσσα μας.Μέχρι τώρα όμως δεν μου είχε τύχει να έχω μαθητές που δεν μιλάνε ούτε στο ελάχιστο τα Ελληνικά.
Μπήκα σε ένα τμήμα, δεύτερο μάθημα για την φετινή χρονιά, τους είπα να ετοιμάσουν τα υλικά τους πάνω στο θρανίο να ξεκινήσουμε το σχέδιο.
Μου λέει μία μαθήτρια, " η διπλανή μου δεν πήρε τα υλικά της, δεν ξέρει Ελληνικά και δεν καταλαβαίνει τι πρέπει να πάρει", δεν με είχαν ενημερώσει για την συγκεκριμένη περίπτωση, είχα ενημερωθεί μόνο για ένα αγόρι από την Αφρική σε ένα άλλο τμήμα που τουλάχιστον γνώριζε Αγγλικά και μπορέσαμε και συνεννοηθήκαμε.
Σ' αυτή την περίπτωση όμως τώρα ήταν σκούρα τα πράγματα.Ρώτησα στο τμήμα αν υπήρχε και άλλο παιδί Αλβανόφωνο ώστε να μπορέσει εκείνο να της πει τα υλικά, αλλά υπήρχαν παιδιά από όλα τα άλλα μέρη, μόνο Αλβανός δεν υπήρχε.(Η λύση δόθηκε με μία μαθήτρια από άλλο τμήμα που της εξήγησε τι πρέπει να πάρει αλλά δεν μπορεί να διορθωθεί έτσι το πρόβλημα).
Το κορυφαίο ήρθε από την μαθήτρια που με ενημέρωσε για την διπλανή της.
"Μα καλά δεν μιλάτε Αλβανικά;"
Είπα ένα ξερό όχι, αν και από μέσα μου κατέβαζα καντήλια και καντηλανάφτες μαζί.
Πως γίνεται να γράφουν μόνο λόγω ηλικίας ένα παιδί στο Γυμνάσιο αν δεν ξέρει ούτε την γλώσσα να μιλήσει, τί προοπτική μάθησης έχει αυτό το παιδί, το οποίο δεν ξέρει ούτε το αλφάβητο;Από την στιγμή που δεν υπάρχει ξεχωριστό τμήμα ένταξης και πρόσθετοι καθηγητές δίγλωσσοι που να μπορούν με την κατάλληλη επιμόρφωση που έχουν σε τέτοια θέματα να εντάξουν αυτά τα παιδιά σιγά σιγά στο Ελληνικό σχολείο.
Κατά τ'άλλα από φέτος τα παιδιά θα διδάσκονται και νέες ξένες γλώσσες στα σχολεία, από πρόπερσι διδάσκονται Ισπανικά, από φέτος προβλέπει το πρόγραμμα Ιταλικά και Ρωσικά, και έτσι σε μία σχολική μονάδα έχουμε μαθήματα, Αγγλικών, Γαλλικών, Γερμανικών, Ισπανικών, Ιταλικών και Ρωσικών. Ελληνικά θα μάθουν;;;;
Ή η Ελλαδίτσα μας θα πάσχει από ακράτεια και θα χρειάζεται slipad;
Μη το γελάτε μαργαριτάρι μαθήτριας στις εξετάσεις ήταν, σε ερώτηση πολλαπλής επιλογής έπρεπε να διαλέξει μία λέξη και να την τοποποθετήσει σε πρόταση, οι λέξεις από τις οποίες έπρεπε να διαλέξει τη μία ήταν: επικράτεια, εγκράτεια, ακράτεια, και η πρόταση: " Οι εκλογές διεξάγονται σε όλη την Ελληνική ..." .
Μάλιστα πολύ ωραία! Ελληνική ακράτεια, δηλαδή στις εκλογές η Ελλάδα κατουριέται πάνω της.

Οι σχολικές εξετάσεις...και τα μαργαριτάρια

Κάθε χρόνο όταν έρχονται οι εξετάσεις, έρχεται μαζί και η ώρα των μαργαριταριών, τα μαργαριτάρια συνήθως προέρχονται από μαθητές, που κάποια στιγμή άκουσαν κάτι για ένα θέμα αλλά δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να το μελετήσουν, ή και αν το διάβασαν το πέρασαν πρόχειρα μία ανάγνωση, έτσι μέσα στο παιδικό τους κεφάλι το ανακάτεψαν τόσο με άλλα θέματα, που το αποτέλεσμα είναι εξωφρενικό.
Πολλές φορές οι μαθητές αυτοί γεμίζουν σελίδες ολόκληρες με μαργαριτάρια, νομίζοντας ότι έχουν γράψει και πολύ καλά στο μάθημα.
Στα είκοσι χρόνια που είμαι στην εκπαίδευση έχουν πέσει πολλά μαργαριτάρια στα χέρια μου, μερικά από αυτά όμως θα μου μείνουν αξέχαστα.

Ερώτηση:-Ποιες είναι οι διαφορές της Ιλιάδας με την Οδύσσεια;
Απάντηση:-Το ένα είναι χοντρό και το άλλο λεπτό, το ένα είναι στα αρχαία και το άλλο μετάφραση.

Ερώτηση:-Τι γνωρίζετε για τις Νεαρές του Ιουστινιανού;
Απάντηση:-Οι νεαρές στο Βυζάντιο ήταν οι πιο νέες και όμορφες κοπέλες και τις πάντρευαν πρώτες.

Ερώτηση:-Τι γνωρίζετε για την σεισάχθεια;
Απάντηση:-Είναι ψάρι που ζει στους ωκεανούς και έχει εχθρό του την σαρδέλα.

Ερώτηση:-Τι περιείχε η Κιβωτός της Διαθήκης;
Απάντηση:-Μια μάνα και την Καινή Διαθήκη.

Ερώτηση:-Τι γνωρίζετε για τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο;
Απάντηση:-Γεννήθηκε στο Ναύπλιο της Κρήτης, ήταν ψηλός, μελαχρινός με φαρδιές πλάτες, είχε εχθρούς αλλά είχε και φίλους.

Ερώτηση:-Ποιοί ήταν οι κυριότεροι τύποι αγαλμάτων της Αρχαϊκής εποχής;Ποια τα χαρακτηριστικά τους;
Απάντηση:-Οι κυριότεροι τύποι αγαλμάτων ήταν οι Κούροι και οι Κόρες, όπου ήταν σαν αληθινοί άνθρωποι, όπου περπάταγαν, δηλαδή αυτοί που τα φτιαξαν έδωσαν μεγάλη σημασία. Είχαν ελαφρά το ένα πόδι σηκωμένο.

Και μία άλλη απάντηση στο ίδιο ερώτημα...

-Ο άνδρας που κρατάει στα χέρια του ένα μεγάλο κοντάρι και ένας άλλος που έχει μια στάση ενός αρχαίου Θεού.

Και φυσικά τα μαργαριτάρια δεν τελειώνουν εδώ, είναι πολλά που δεν έβαλα σε αυτό το πόστ, και είναι άπειρα όσα ακόμα δεν έχει δημιουργήσει η "φαντασία" των μαθητών.
Όσα έγραψα είναι πραγματικές ερωτήσεις και απαντήσεις, παλιές και πρόσφατες.

Καταλήψεις και... αιτήματα!

"Διευρύνεται ο κύκλος των υπό κατάληψη γυμνασίων και λυκείων της χώρας και κυρίως στην Αττική ενόψει του πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου, την Πέμπτη.
Λουκέτο έχουν βάλει 62 σχολεία στην περιοχή του Δήμου Αθηναίων, 19 στα βόρεια προάστια, 27 στα δυτικά, 26 στα νότια, 15 στην Ανατολική Αττική, 6 στην δυτική και 2 στον Πειραιά.
Βασικά αιτήματα των καταληψιών παραμένουν οι ελλείψεις σε βιβλία και υποδομές.
Για αύριο Πέμπτη ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Θεσσαλονίκης, Βασίλης Φλωρίδης, έχει συγκαλέσει σύσκεψη με τους εμπλεκόμενους φορείς για τις καταλήψεις και αν αυτές είναι υποκινούμενες.
Ο υπουργός Παιδείας, Ευρυπίδης Στυλιανίδης διέψευσε ότι έκανε λόγο για πολιτικά υποκινούμενες καταλήψεις.
Διευκρίνισε ότι ζήτησε από τα κόμματα να μην τις αξιοποιήσουν πολιτικά."

www.kathimerini.gr


Μάλιστα! Ξανά καταλήψεις.
Πολλά από τα αιτήματα των μαθητών είναι δίκαια. Οταν μιλάνε για υποδομή κτιριακή, όταν μιλάνε για καθηγητές που δεν διορίζει το υπουργείο παιδείας έστω και αναπληρωτές ή ωρομίσθιους για να καλύψουν τα κενά,όταν μιλάνε για βιβλία που δεν έφτασαν ποτέ στα χέρια τους ή έφτασαν μισά με αποτέλεσμα να μην φτάνουν για όλους, όταν μιλάνε για σχολεία τρώγλες που στάζουν και είναι γεμάτα υγρασία.

Τι γίνεται όμως όταν μέσα σε αυτά τα αιτήματα και τις καταλήψεις συναντάμε και σχολεία νεόκτιστα, όπου ότι τυχόν έλλειψη παρουσιαστεί προσπαθούν οι διδάσκοντες μαζί με την Δ/νση του σχολείου, το δήμο, το τοπικό γραφείο Β/βάθμιας εκπαίδευσης και το σύλλογο γονέων να το λύσουν όσο το δυνατόν πιο άμεσα;

Επειδή όμως η γραφειοκρατία πολλές φορές είναι άξιος αντίπαλος όλων αυτών που προσπαθούν, οι μαθητές λόγω του ότι δεν έχουν γνώση των ενεργειών που έχουν γίνει, ή ακόμα και έχοντας γνώση, το νεαρό της ηλικίας τους τους κάνει να αδημονούν και να θέλουν τα όποια προβλήματα παρουσιάζονται, να λύνονται άμεσα με το μαγικό ραβδί.

Κάποιες φορές μάλιστα μαζί με το αίτημα που έχουν, προσθέτουν και άλλα αιτήματα για να εμπλουτίσουν τις ελλείψεις τους, τα οποία κάθε άλλο παρά προβλήματα είναι, και έτσι καταντούν φαιδροί.

Ενα από τα αιτήματα που είδα όσο κι αν φαίνεται αστείο ή παράξενο είναι: " Οι τυρόπιτες να μην είναι στρογγυλές αλλά τρίγωνες".
Τι λέτε παιδιά να τις κάνουμε πολύγωνες να είναι όλοι ικανοποιημένοι!!

Ένα άλλο "να μην κάνουν την ανάγκη τους κάποιοι στους νεροχύτες".
Ρε παιδιά αμάν! Εσείς είστε αυτοί οι κάποιοι, εσείς πάτε στις τουαλέτες των μαθητών, εσείς μπορείτε να περιφρουρήσετε το χώρο αυτό όταν συμβαίνει, εμείς πρέπει να σας πάρουμε από το χεράκι να σας δείξουμε που πρέπει να κάνετε την ανάγκη σας;
Μήπως να σας σκουπίσουμε κιόλας; ...μη πω τίποτα πιο βαρύ.

Άλλο πολύ "σημαντικό" αίτημα "τα ρούχα και να μην γίνονται παρατηρήσεις γι'αυτά".

Καλά μου παιδιά , αν όλοι αρχίζαμε να φοράμε ότι μας κατέβει στο κεφάλι επειδή έτσι επιτάσσει η όποια ξενόφερτη ανόητη μόδα, αλήθεια πως θα σας φαινόταν;
Ή το πιο απλό φανταστήτε εμάς τους καθηγητές σας με τα ρούχα που θέλετε να φοράτε εσείς.
Δεν θα σας έπιαναν γέλια το λιγότερο, δεν θα αρχίζατε τα σχόλια του τύπου:" ρε συ, το μισό παντελόνι του σέρνεται κάτω, φαίνεται και το σώβρακο του χαχαχα πως είναι έτσι!"
Ή "ρε συ την είδες την άλλη με το κόκκινο στρινγκ, όλα της φάνηκαν σήμερα, πως είναι έτσι ρε το σούργελο δεν βλέπει τα χάλια της;"
Λοιπόν;
Για σας δηλαδή δεν ισχύουν οι ίδιοι κανόνες ευπρέπειας και αισθητικής;
Πρέπει όλα να τα βγάζετε φόρα παρτίδα και να μη λέμε και τίποτα;
Δεν είπαμε να γυρίσουμε πίσω το χρόνο και να βάλετε ποδιές και κορδέλες και πηλήκια, απλώς να μη βγάζετε στη φόρα όλα τα "απόκρυφά σας".
Είπαμε δεν κάνει το ράσο τον παπά, δεν σας κρίνουμε από το ντύσιμο, αλλά όχι και έτσι.

Αντε καλό βράδυ και εύχομαι να σας δω όλους στο μάθημα μας αύριο.

Βρε τί σαίνια είναι αυτά;

Τέλειωνε το μάθημα σε τμήμα της Β΄ Γυμνασίου και τους λέω: "Την επόμενη φορά να έχετε οπωσδήποτε μαζί τον διαβήτη σας και ένα λεπτό μαύρο μαρκαδοράκι"...
Ξαφνικά ακούω από τα δεξιά μου μια κοριτσίστικη τσιριχτή φωνή με πολύ νάζι να μου λέει όλο απορία: "Για τα μάτια;".
Κόντεψα να πέσω από την καρέκλα. Γούρλωσα τα μάτια μου την κοίταξα και το μόνο που είπα ήταν ένα Ε;;;;;;!!!.
Και ξαναρωτάει πιο ξεκάθαρα: "Αυτό που βάζουμε στα μάτια;".
Πλέον είχα συνέλθει από το πρώτο σοκ και της απάντησα: "Πρώτον στα μάτια μπαίνει ειδικό μολύβι για μακιγιάζ και όχι μαρκαδόρος, και δεύτερον εδώ κάνουμε σχέδιο και διακοσμητική σύνθεση, όχι μαθήματα μακιγιάζ"...
Πριν λίγες μέρες ένα άλλο λουλούδι μου έδωσε δείγμα των νοητικών του δυνατοτήτων...
Κατά τα μισά της ώρας σε τμήμα της Α΄ Γυμνασίου αυτή τη φορά, σηκώνεται μια μαθήτρια και μου λέει:"Πρέπει οπωσδήποτε να πάω στην Δ/ντρια έχω ξεχάσει να της δώσω αυτά τα χαρτιά και το θυμήθηκα τώρα, σας παρακαλώ αφήστε με να πάω", δεν της έφερα αντίρηση αν και θα μπορούσε να πάει στο διάλειμμα...
Και τότε γίνεται το σκηνικό...Όλο ευγένεια και χάρη η μαθήτρια πριν βγει από την τάξη χτυπάει την πόρτα πρώτα και μετα αποχωρεί!!!!.
Τις είπαν φαίνεται όταν πρέπει να περάσει μία πόρτα η ευγένεια απαιτεί να την χτυπάει... Αλλά απ'ότι φαίνεται θεώρησαν περιττή την διευκρίνιση, ότι την πόρτα την χτυπάμε για να μπούμε κάπου και όχι για να βγούμε!!!!!!!
Και στις δύο περιπτώσεις το τι επακολούθησε από τους υπόλοιπους μαθητές το φαντάζεστε!!! :)))))