Ιστορίες γι' αγρίους. Ελλάς το μεγαλείο σου!

Πρωί πρωί με την αυγούλα, με το που έφεξε ο ήλιος και λαλήσανε τα κοκόρια, βγήκα στους δρόμους να προλάβω δουλειές που αλλιώς δεν θα κατάφερνα να τις κάνω ποτέ.

Πήρα άδεια από την δουλειά σήμερα, άλλοι πήραν για να φύγουν ταξιδάκι, εγώ για να προλάβω τις τράπεζες, ούτε τάμα να το είχα.

Βλέπεις, το κράτος μας με το ένα χέρι στα δίνει τα χρήματα, και πριν προλάβεις να τα βάλεις στη τσέπη, με το άλλο χέρι σου κάνει λαβή ζιου-ζ'ιτσου σε γυρνάει ανάποδα και σε τινάζει σαν πατάκι της εξώπορτας για να πέσει κάτω μέχρι και το τελευταίο σεντ.

Ξεκινάω πρώτα για την Eurobank(βρυκόλακας νούμερο ένα), γιατί υπάρχει και ο κεφαλικός φόρος που λέγεται κάρτα, χωρίς να κάνω αγορές πλέον( το έμαθα για τα καλά το μάθημά μου) αλλά να πληρώνω μόνο,με 160 euro το μήνα και με το επιτόκιο που έχουν, φαίνεται ότι βάζω το υπέρογκο ποσό των 30 euro περίπου.
Καθώς ήμουν εκεί επ'ευκαιρία ρωτάω στο ταμείο:

-Μπορώ να πληρώσω το σήμα του αυτοκινήτου εδώ, όπως επίσης και τον ειδικό φόρο για τα ακίνητα;

-Όχι (μου απαντάει η υπάλληλος) εμείς δεν ασχολούμαστε με αυτά.

Ε ναι, εσείς ασχολείστε να μασάτε τα χρήματα του κοσμάκη για την πάρτη σας, άλλες είναι οι τράπεζες που συνεργάζονται με τον αρχιβρυκόλακα, είπα από μέσα μου.

Δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω, έκανε και ένα ψωφόκρυο το πρωί, για να πάω στο μέρος όπου ήταν και ο λόγος της σημερινής άδειας.

Πριν από τρία χρόνια, το παιδαγωγικό ινστιτούτο με είχε στείλει να επιμορφώσω συναδέλφους της ειδικότητας μου, στα νέα σχολικά βιβλία σε διάφορα σχολεία εντός και εκτός Αττικής, μέχρι την Λειβαδιά και την Εύβοια έφτασε η χάρη μου.
Φυσικά η βενζίνη δικιά μου και θα μου την πλήρωναν αφού τους πήγαινα τις αποδείξεις.
Πέρισυ, μου είχαν δώσει ένα ποσό γύρω στα 200 euro για εργασία και βενζίνη, φυσικά αν τα υπολογίσει κανείς, βλέπει εύκολα ότι αυτή η ιστορία είναι κακοπληρωμένη, δεν έγιναν όλα αυτά σε μια μέρα, και το αμάξι δεν καίει σάλιο αλλά βενζίνη, δεν είναι και μικρές οι αποστάσεις αυτές.

Την Παρασκευή δέχτηκα ένα τηλεφώνημα, ήταν πάλι από το παιδαγωγικό ινστιτούτο, ακούω μία φωνή να μου λέει:

- Έχει εκδοθεί μία επιταγή στο όνομά σας από τον Ιούνιο, αν δεν έρθετε μέχρι τις 30 του μήνα τα χρήματα αυτά θα παραγραφούν και θα τα χάσετε.

Κόκκαλο εγώ!

Λέω:

- Καλά τώρα το θυμηθήκατε; το ξέρετε πολύ καλά ότι εργάζομαι, ολόκληρο καλοκαίρι υπήρχε αφού εκδόθηκε τον Ιούνιο η επιταγή, γιατί δεν με ειδοποιήσατε τότε;

-Μα σας παίρναμε τηλεφωνο και δεν σας βρίσκαμε(μου απαντάει η φωνή).

-Καλά (λέω) με δουλεύετε; το τηλέφωνο του σπιτιού το έχω μόνιμα εκτροπή στο κινητό, ακριβώς για να μη μπορεί κανείς να πει σε έπαιρνα και δεν σε έβρισκα.Τόσο εύκολο θεωρείτε ότι είναι να πάρω άδεια;

-Τότε (μου λέει) λυπάμαι αλλά θα τα χάσετε.

Τις μέρες των διακοπών ήταν αδύνατον να πάω, οι ημερομηνίες είναι όλες ανάποδες,μέρες που θα ήταν εργάσιμες πέφτουν Σαββατοκύριακα και στις 30 του μήνα έχω κλείσει ήδη service για το αυτοκίνητο γιατί περνάει και ΚΤΕΟ το αργότερο μέχρι τις 5 του μήνα(τυχαία το μαθα πριν μια βδομάδα, ότι δεν ισχύει πλέον για πρώτη φορά να περνάει ένα αμάξι στα 7 χρόνια από την κυκλοφορία του αλλά στα 4), έτσι αναγκαστικά η τελευταία μου ελπίδα ήταν η άδεια.

Μετά από πολλά μα και μου, και να δούμε, και το μάθημα, και την Τρίτη δεν ξέρουμε αν θα κάνουμε γιορτή στο σχολείο, και πως θα λείψεις, και ρώτα με πάλι την Δευτέρα, τελικά μπόρεσα να πάρω την άδεια, η αλήθεια είναι, ότι αν είναι μια κανονική μέρα σχολείου και λείψει κάποιος καθηγητής δημιουργήται μεγάλη αναστάτωση στο χώρο, γι αυτό αν δεν είναι θέμα ασθένειας οι άδειες δεν δίνονται εύκολα.

Τελικά έγινε μία μικρή γιορτούλα και έτσι βρέθηκα αντί να στρίβω το τιμόνι προς Αιγάλεω για την δουλειά, να το στρίβω για την Αγ. Παρασκευή και την επιταγή που με περίμενε, όπου θα 'παιρνα, το αμύθητο ποσό των 105 euro ναι για 105 euro μίλαγα τόση ώρα.

Τέλος, φτάνω εκεί πέρα, αφού πέρασα των παθών μου τον τάραχο με τους καταπληκτικούς αργοστροφίλες οδηγούς, που παίζουν α μπε μπα μπλομ με τις λουρίδες, μέχρι να αποφασίσουν σε ποια θα καταλήξουν(και συνήθως καταλήγουν να πηγαίνουν και στις δύο) με την υπερβολική ταχύτητα των 5km την ώρα.
Mέχρι να παρκάρω, με είχε πιάσει ναυτία από την οδήγηση του @ρχιμ@λ@κ@ που ήταν μπροστά μου.

Πάω εκεί λέω το ονομά μου, μία τύπισα μου λέει:

- Τελικά καταφέρατε και ήρθατε, δεν ήταν και τόσο δύσκολο έτσι;

Δεν μίλαγα το βλέμμα μου τα έλεγε όλα, είχα λίγη υπομονή ακόμα.

-Βάλτε εδώ μία υπογραφή και καλοφάγωτα.

-Με δουλεύεις; (της λέω)αντε γεια.

Ένα λεπτό να έμενα ακόμα θα δάγκωνα.Δεν ήξερα ότι υπήρχε και συνέχεια.

Η περιβόητη επιταγή, ήταν της Εθνικής τράπεζας, σκέφτηκα ότι στην πλατεία της Αγ. Παρασκευής υπάρχει Εθνική, ή ώρα ήταν 10.30 και λέω ας πάω να την εξαργυρώσω να τελειώνω να μην λήξει αφου έχει χρονικό περιθώριο.

Από έξω ουρά, κάθομαι και εγώ στην ουρά, και διαβάζω στο τζάμι της κλειστής πόρτας της τράπεζας.

"Εισέρχεστε ένας ένας, απαγορεύεται να φοράτε γυαλιά, σκουφιά, καπέλο ή κράνος μηχανής"

Ποδηλάτου επιτρέπεται δηλαδή;
Για το κασκόλ δεν έγραφε τίποτα ευτυχώς, γιατί την πνευμονία δεν θα την γλύτωνα.
Έρχεται η σειρά μου μπαίνω στη πρώτη πόρτα...δεύτερη πόρτα, κοιτάζω για κουμπάκι όπως έχουν οι άλλες τράπεζες, να το πατήσω να ενεργοποιηθεί να ανοίξει και η δεύτερη πόρτα, εδώ το κουμπάκι εκεί το κουμπάκι... τίποτα.
Καθώς έψαχνα τρόπο, βλέπω αριστερά πιο πάνω από το κεφάλι μου ένα κόκκινο κουμπί και μία μικρή ταμπελίτσα που έλεγε:

"Κοιτάτε το κόκκινο κουμπί έως ότου ανοίξει η πόρτα".

Δηλαδή αν στον κύριο κουμπί δεν άρεσε η φάτσα μου δεν θα έμπαινα να ξεμπερδέψω με το μαρτύριο;
Αν είχα τα κέφια μου και ελεύθερο χρόνο θα έκανα γκριμάτσες να δω πως θα αντιδρούσε το μηχάνημα, αλλά έτσι όπως ήμουν δεν με έπαιρνε, να έβγαινε και κανένα αυτόματο πόδι και να βρισκόμουν με βιονική κλωτσιά έξω από την τράπεζα.
Μετά από κανα δίλεπτο ο κουμπής αποφάσισε ότι δεν ήμουν κουκουλοφόρος, ότι δεν ήμουν προβοκάτορας, ότι δεν ήθελα να κλέψω, αλλά να πάρω αυτά που μου χρωστάει το Ελληνικό δημόσιο, και ότι δεν θα τα έκανα λίμπα εκεί μέσα(σε αυτό το τελευταίο καλά θα κάνει να μην είναι σίγουρος άλλη φορά, το γιατί θα το δείτε παρακάτω).
Κόβω ένα νουμεράκι να πάρω σειρά σαν νομοταγής πολίτης.
Είχα το νούμερο 205, το μεγαλύτερο νούμερο στα ταμεία εκείνη την ώρα ήταν το 160.
Πάω βρίσκω μία καρεκλίτσα μπροστά από τα ταμεία και κάθομαι να περιμένω τη σειρά μου.
Κοιτάζω το χαρτάκι 40 λεπτά αναμονή έγραφε(μη το πιστεύετε ποτέ αυτό που γράφει, το γράφει σε ιδανικές συνθήκες, οι οποίες όμως δεν υπάρχουν ποτέ).
Ήταν πέντε ταμεία, τα τρία λειτουργούσαν , τα άλλα δύο είχαν άδεια από τη σημαία κλασσικά.
Καθόμουν και παρατηρούσα τους πελάτες, οι ηλικίες τους πάνω από 75-80 στους περισσότερους.
Αυτό, όσοι εργαζόμενοι που ο χρόνος σας είναι περιορισμένος και έχετε πάει σε τράπεζες, ξέρετε τι σημαίνει, ότι υπήρχε φόβος την αλλαγή του χρόνου να τη ζήσω μέσα στη τράπεζα.

Προσπαθούσα να κάνω ασκήσεις ηρεμίας, έλεγα εφιάλτης είναι θα περάσει κάνε υπομονή.
Μα όση υπομονή και να είχα μαζεμένη, χανόταν όσο περνούσαν τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, τα πεντάλεπτα, τα δεκάλεπτα, τα μισάωρα, η ώρα , ΝΑΙ η ώρα, είπαμε τα 40 λεπτά που έγραφε το χαρτάκι μου ήταν ψέμα, τα νούμερα προχώραγαν απελπιστικά αργά, γιατί η κάθε γιαγιά, ήθελε πλήρη ανάλυση του τι, και πως, και πόσα σεντ υπόλοιπο, και πόσες χιλιάδες euro έχει στο κάθε βιβλιάριο, και τι τόκος αντιστοιχεί, και ο ταμίας να λέει:

-Είναι όλα γραμμένα

-Δεν βλέπω παιδάκι μου(να τσιρίζει η γριά λες και την σφάζανε) η δουλειά σου δεν είναι και να μου τα πεις;

Ο δε παππούς μπροστά, είχε πιάσει φιλολογική συζήτηση με την ταμία, όλο ενδιαφέρον τη ρώταγε:

-Και είπαμε δεν είσαι παντρεμένη έ;

(αυτό το ε όλο σημασία)

και η κοπέλα φανερά σε δύσκολή θέση είχε αλλάξει 10 χρώματα θέλοντας ν' ανοίξει η γη να την καταπιεί προσπαθούσε να μην προσβάλει τον πελάτη. Επί δέκα λεπτά την έπρηζε με το να της λέει αηδίες, για το ότι έχει μεγάλη οικονομική επιφάνεια, και ότι ψάχνει έναν ανθό να στολίσει το σπίτι και τη ζωή του, και πως θα περάσει τις διακοπές της η κοπέλα αν έχει κανονίσει κάτι.

Αηδίες και ξεράσματα, δεν άντεξα, απόσταση αναπνοής με χώριζε από τον σιτεμένο Δον Ζουάν και του είπα:

-Τελείωνε ρε μπάρμπα με το καμάκι επιτέλους, νυχτώσαμε.

Κατάλαβε ότι ακουγόταν, κατέβασε το κεφάλι και έφυγε.

Πολλοί ηλικιωμένοι πιστεύουν ότι επειδή είναι γέροι όλα τα δικαιώματα είναι δικά τους και όλοι πρέπει να είναι σούζα, ή να τους λυπούνται και να κάνουν παραχωρήσεις.
Να όμως που κάποιοι είναι απατεώνες και παμπόνηροι.
Πλησίαζε η σειρά μου, ήταν ένας κύριος στο ταμείο, που μετά από αυτόν κανονικά ήμουν εγώ, ξαφνικά, ένας κοντοστούπης μπάρμπας σαν καλικάτζαρος, πετάγεται απο το πουθενά και τσουπ στο ταμείο κολλητά στον κύριο, που ακόμα δεν είχε τελειώσει καλά καλά τη συναλλαγή του.
Λέω ή μαζί είναι, ή κάτι θέλει να ρωτήσει και θα φύγει.
Μπαααα, τη θέση μου ήθελε να φάει ο μάγκας.

-Παιδάκι μου (λέει με κλαψομούνικο ύφος στην υπάλληλο), ήμουν πιο πριν αλλά άλλαξες γρήγορα το νούμερο και δεν πρόλαβα να φτάσω στο ταμείο.

Η υπάλληλος του λέει ευγενικά:

-Να δω το νουμεράκι σας...

Τότε τι κάνει ο πονηρός...σκύβει αριστερά δήθεν ότι ψαχνόταν, κοντός αυτός, ψηλός ο πάγκος του ταμείου δεν ήταν και στο οπτικό πεδίο της υπαλλήλου, και παίρνει ένα κοντινό νούμερο, που είχε πετάξει προηγούμενος πελάτης στο ψηλό κάδο (σαν τους κάδους- σταχτοδοχεία των κινηματογράφων ) και της το δίνει.
Η κοπέλα το 'χαψε, εγώ όμως όχι, αφού είδα όλη τη σκηνή.
Σηκώθηκα πήγα δίπλα του και είπα δυνατά για να με ακούσουν όλοι οι υποψήφιοι κλαψομούνηδες κομπιναδόροι:

-Τα χαρτάκια τα παίρνουμε από το μηχάνημα και όχι από τα σκουπίδια, πήγαινε πάρε ένα και περίμενε τη σειρά σου, τώρα είναι η δική μου η σειρά.

Φυσικά, όλοι οι γέροι κόντεψαν να με φάνε, σε σφηκοφωλιά γέρων εξάλλου είχα βρεθεί, αλλά την σειρά μου την πήρα πίσω, η ώρα που έφτασα στο ταμείο ήταν πλέον 12, τους φόρους του Αλογοβρυκόλακα τους πλήρωσα, την επιταγή την εξαργύρωσα (φυσικά και αυτή σε λογαριασμούς θα πάει), και ξεκίνησα να φύγω.

Αρκετά πια, οι γέροι είναι αργόσχολοι, μπορούν οποιαδήποτε στιγμή να πάνε στις τράπεζες, ή όπου αλλού θέλουν, δεν έχουν άγχος να προλάβουν τα πάντα σε λίγη ώρα όπως εμείς, ας γίνουν ταμεία για αργόσχολους να πίνουν και καφέ να παίζουν και πρέφα με τους υπάλληλους, εμείς οι υπόλοιποι τι φταίμε;
Να πάρουν παραπάνω υπαλλήλους και να έχουν βάρδιες τα ταμεία, ας δουλέψουν εναλλάξ και μεσημεριανές ώρες και απόγευμα όπως το ταμιευτήριο, για να προλαβαίνουμε όλοι.

Νόμιζα ότι δεν θα τύχαινε άλλη αναποδιά, μα που ζω, αφού ξέρω ότι ο νόμος του Μέρφυ έχει γραφτεί για μένα...

Παίρνω το αμαξάκι μου και επιστρέφω πλέον στο σπίτι, με το που παίρνω τη στροφή και λέω ουφ έφτασα επιτέλους, τι να δω!!!!
Ένα φορτηγό της NEOSET είχε κλείσει τη πορτα του γκαράζ και ο οδηγός άφαντος, παρκάρισμα κανονικό.
Η κόρνα κόντεψε να μπλοκάρει, η φωνή μου να κλείσει από τα μπινελίκια και τα γαμοσταυρίδια, βγαίνει ένας τύπος, (ο συνοδηγός) και λέει βαριεστημένα:

-Τωωωώρα κατεβαίνει...

-Να γκρεμοτσακιστεί και να ρθει, έχουμε και μεις δουλειές, φτάνει πια, ο καθένας τη βολή του, δεν βλέπει ότι έχει κλείσει την είσοδο;

-Καααααλά κάνε ένα κύκλο και θα έχει κατέβει.

Κάνω τον κύκλο όχι γιατί μου το είπε ο γεμάτος "ενέργεια" συνοδηγός, αλλά γιατί δεν μου έφταιγαν σε τίποτα οι οδηγοί που μαζεύτηκαν πίσω μου να καθυστερούν και εκείνοι από τις δουλειές τους.

Κάνω τον κύκλο, και ξανακάνω τον κύκλο...κατεβαίνει επιτέλους η "οδηγάρα".

-Τώρα το παίρνω πως κάνεις έτσι για μισό λεπτό...

Μωρέ το ξέρω ότι ΤΟΝ παίρνεις αυτό φαίνεται, και δεν είναι μισό λεπτό το τέταρτο αλλά 15 λεπτά(είπα από μέσα μου αυτή τη φορά γιατί αλλιώς ακόμα κάτω από τη πολυκατοικία θα βρισκόμουν να βρίζομαι με τον μ@λ@κ@).

Βάζει μπρος να φύγει και του κυλάει μπροστά, βάζει χειρόφρενο πατάει συμπλέκτη-γκάζι, η μηχανή μουγκρίζει έτοιμη να εκραγεί, βρωμάει όλος ο τόπος συμπλεκτίλα, η κλασσική μυρωδιά που αποκτάει ο δρόμος από τους άχρηστους οδηγούς που δεν μπορούν να κάνουν οπισθοπορεία σε ανηφόρα.Νομίζει ότι χάλασε και κατεβαίνει κάτω.

-Κόλλησε ρε, χάλασε, δεν κάνει πίσω, εδώ θα μείνει, άστο αλλού το αμάξι σου, πρόβλημά σου...

-Τι λες ρε, ήρθα γω να σου απαγορέψω να μπεις σπίτι σου, 200 euro το μήνα πληρώνω τη ρημαδοθέση από το υστέρημά μου γιατί δεν υπάρχει χώρος ούτε να περπατήσεις, όχι να παρκάρεις στο Παγκράτι αν δεν κάνεις κύκλους κανά 2ωρο, και θα μου πεις προβλημά μου;
Αυτοί που τους πήγες τα έπιπλα ήταν υποχρεωμένοι να κρατήσουν μία θέση για το φορτηγό σου, όπως γίνεται με όλες τις εταιρείες μεταφορών, κι αν δεν γινόταν αυτό με ένα κώνο για λίγη ώρα, 5 λεπτά να ανεβάσεις το αντικείμενο πάνω.
Όχι να το βάζεις όπου να ναι και να την πληρώνω εγώ τη νύφη επί μισή ώρα τώρα και ποιος ξέρει πόση ώρα ακόμα.
Έχε υπόψη σου ότι γερανός στη κατηφόρα αυτή δεν έρχεται λόγω της κλίσης του εδάφους, τσεκαρισμένο όταν είχα καλέσει να μαζέψει η τροχαία το αυτοκίνητο ενός άλλου γαϊδουριού σαν εσένα.
Κλήσεις όμως δίνουν και πινακίδες παίρνουν.
Διάλεξε, κόψε το σβέρκο σου και βγάλτο από κει αμέσως, ή φέρνω την τροχαία.

Ξαναμπαίνει η "οδηγάρα" στο φορτηγάκι, λίγο-λίγο με πολύ-πολύ άρωμα συμπλέκτη όμως, πήρε την κατάλληλη κλίση το αυτοκίνητο και μπορούσε να βγει πλέον.

Και του φωνάζω :

-Ετσι είναι τα χαλασμένα ρε; χαλασμένο είναι το κεφάλι σου, μη παρκάρεις άλλη φορά σε μέρη που και απαγορεύεται και δεν μπορείς να ξεπαρκάρεις αφού εισαι τόσο άχρηστος...
Και μπήκα επιτέλους στο γκαράζ...

Εδώ και λίγες ώρες είμαι σπίτι, προς το παρόν δεν μου έχει συμβεί τίποτε άλλο που να δοκιμαστούν τα νεύρα μου, αλλά μη λέω μεγάλη κουβέντα, η μέρα δεν έχει τελειώσει ακόμα, και όλα είναι πιθανά....