Άναψε γύρω στις 8 το βράδυ το Χριστουγεννιάτικο δέντρο της Αθήνας.

«Είμαστε εδώ όλοι εμείς που αγαπάμε αυτή την πόλη. Την ιστορία και τον πολιτισμό της. Όλοι εμείς που τασσόμαστε ενάντια στη βία»
Αυτά ήταν τα λόγια του δημάρχου της Αθήνας Ν. Κακλαμάνη στους κατοίκους αυτής της πόλης που μετράει τις πληγές της νωπές ακόμα.
Πληγές σε έμψυχο και άψυχο υλικό, πληγές που ματώνουν, και θα ανοίγουν κι άλλες, κάθε φορά που κάποιος θερμοκέφαλος (ανεγκέφαλος) αστυνομικός θα τραβάει πιστόλι για να αποδείξει τον ανδρισμό του.
Κάθε φορά που άτομα με την δικαιολογία της εκδίκησης για τον άδικο θάνατο ή ξυλοδαρμό, θα βρίσκουν ευκαιρία να καταστρέψουν και να λεηλατήσουν για ανταπάντηση.

Φτάνει πια.

Είμαστε και μεις εδώ, οι άλλοι πολίτες, που θέλουμε να περπατάμε ελεύθερα στη πόλη μας, που δεν θέλουμε να φάμε αδέσποτες σφαίρες, και ληγμένα χημικά από "Ράμπο", που δεν θέλουμε άλλες "ζαρντινιέρες" και νταήδες υπερασπιστές της τάξης που πέφτουν στα μαλακά, άσχετα αν διαδηλώνουμε ειρηνικά.
Που δεν θέλουμε τους δήθεν επαναστάτες που χώνονται στις πορείες για να καταστέφουν περιουσίες και κόπους μιας ζωής, λέγοντας ότι κάνουν αντίδραση.
Αυτοί είναι και η μία και η άλλη πλευρά, οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Αν θεωρείσαι προστάτης του νόμου, ξέρεις και να βλέπεις μακρύτερα, κοιτάς και τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει μία ενέργειά σου, δεν ρίχνεις λάδι στη φωτιά.
Και αυτός που το παίζει αναρχικός, μόνο ιδεολόγος αναρχικός δεν είναι, αλλά κοινός πλιατσικολόγος, όταν σπάει για να σπάσει, όταν δεν σκέφτεται ότι πίσω από την βιτρίνα που έσπασε του μικρού ή του μεγάλου μαγαζιού που λεηλάτησε, υπάρχουν άνθρωποι που στήριζαν όλη τους την ζωή εκεί.
Και αυτοί δεν είναι μόνο οι ιδιοκτήτες αλλά και οι απλοί υπάλληλοι, που ο μισθός τους ίσα που φτάνει για το νοίκι, και αύριο μπορεί να βρεθούν στο δρόμο, γιατί το μαγαζί μπορεί να ήταν ανασφάλιστο και ο ιδιοκτήτης να μην έχει τα μέσα, ούτε να το διορθώσει και πολύ περισσότερο ούτε να κρατήσει και υπάλληλο στη δούλεψή του.
Ποια επανάσταση ρε;
Ποια δικαιοσύνη ρε;
Σας έπιασε ο πόνος για το παιδί ψεύτες, αφορμή ψάχνατε για άλλη μια φορά.
Οι μόνοι που πόνεσαν πραγματικά γι αυτόν ήταν οι γονείς του και οι φίλοι του.
Οι μόνοι αγνοί επαναστάτες ήταν οι μαθητές, τα μικρά παιδιά, που πάλεψαν όλοι να τους μαγαρίσουν και αυτούς.
Αυτοί που στο πρόσωπό του, είδαν τα δικά τους πρόσωπα να κοίτονται νεκρά στο πλακόστρωτο. Αυτή την αγνότητα όμως και τον αυθόρμητο ξεσηκωμό, τον καπέλωσαν για άλλη μια φορά οι "μεγάλοι" την εκμεταλεύτηκαν για κομματικά συμφέροντα.
Όλοι βρήκαν τις ευκαιρίες τους σε αυτόν τον θάνατο, οι κουκουλοφόροι να τα σπάσουν, μαζί με αυτούς και κάθε περιθωριακό άτομο, κλέφτες, εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, ακόμα και βαλτοί.
Από αλλοδαποί, μέχρι γριές και γέροι καταγράφηκαν από κάμερες των μαγαζιών,παρέλασε κάθε καρυδιάς καρύδι.
Αλήθεια πολύ μεγάλο πόνο είχαν όλοι αυτοί για τον Αλέξανδρο, όσο πιο πολλά έκλεβαν και κατέστρεφαν τόσο πιο πολύ έδειχναν τον πόνο τους;
Ρε που τα πουλάτε αυτά καραγκιόζηδες;
Μια γριά μάλιστα πήρε και σακούλα για να βάλει μέσα τη λεία της και βγήκε σαν κυρία από το κατάστημα κινητής τηλεφωνίας που έκανε τα "ψώνια" της, και ότι δεν το κλέβανε, στάχτη να γίνει, το καίγανε, μέσα σ'αυτά και το δένδρο.
Μην μείνει τίποτα όρθιο, λύσσα μανία από όλες τις πλευρές, οι δημοσιογράφοι με δήθεν περίλυπο ύφος εξιστορούσαν τα γεγονότα από τη μια, και από την άλλη έτριβαν με ικανοποίηση τα χέρια τους από τα νούμερα της θεαματικότητας, οι πολιτικοί πάλι, βρήκαν ευκαιρία να βγάλουν τα μαχαίρια, πως θα πάρουν πιο πολλούς ψηφοφόρους με το μέρος τους, οι κακοί και οι καλοί, ουστ ρε τα ίδια σκατά όλοι τους, όρνια που ηδονίζονται για αίμα.

Κάποιοι χαλάστηκαν που θα άναβε ξανά σήμερα το δέντρο. Οι κουκουλοφόροι του καναπέ και του πληκτρολογίου, θεώρησαν προβοκατόρικη τη δήλωση "να επιστρέψει το χαμόγελο στα χείλη των παιδιών"(και των μεγάλων θα συμπληρώσω) και ήθελαν να το ξανακάψουν, πόσο μισάνθρωπος μπορεί να είναι κάποιος, πόσα κόμπλεξ μπορεί να έχει για να θέλει κάτι τέτοιο;
Τι θέλουν μία Αθήνα μέσα στο τρόμο;
Στην εξουσία της αντιεξουσίας;
Μέσα στο μαύρο καπνό, στη φωτιά, στα δακρυγόνα, στη καταστροφή;
Όχι δεν είμαστε αναίσθητοι όσοι είμασταν σήμερα στο Σύνταγμα, ούτε σβήσαμε τα όσα έγιναν τις προηγούμενες μέρες, ούτε ανήκουμε στην πλουτοκρατία, ούτε είμασταν σαν τα χαζοχαρούμενα μες τη τρελή χαρά του δε βαριέσαι δεν τρέχει τίποτα.
Τα φώτα της γιορτής διώχνουν την ασχήμια, προσφέρουν την θαλπωρή τους ακόμα και σ' αυτόν που δεν του περισσεύουν χρήματα για γλέντια σε ακριβά μαγαζιά, να ζήσει έστω και για λίγο αυτή τη μαγεία στην ατμόσφαιρα.
Χρυσωμένο χάπι θα βιαστούν να πουν μερικοί.
Ίσως αλλά δεν αντέχεται το μαύρο συνέχεια, θέλει η ψυχή να ξεχνιέται που και που, έστω και με χρυσωμένα χάπια να γαληνεύει, να ξεφεύγει από την καθημερινότητα, από τους λογαριασμούς, τα δάνεια, τις κάρτες και τους χαμηλούς μισθούς.
Δάκρυσα όταν το είδα το δέντρο να ανάβει, και όχι από θρησκευτική ευλάβεια για τη γιορτή των Χριστουγέννων, με το Θεό έτσι και αλλιώς είμαστε τσακωμένοι και τα χουμε χωρίσει από χρόνια τα τσανάκια μας, δάκρυσα για τις αναμνήσεις τις παιδικές που μου έφερε το φώς του, με ζέστανε, γαλήνεψα και γω.



Φλόγες άναψαν μαζί του στον ουρανό χαρούμενες γιορτινές, όχι φλόγες καταστροφής και δυστυχίας, πολύχρωμα πυροτεχνήματα σαν πεφταστέρια αγκάλιαζαν με τις λάμψεις τους όλη την πλατεία.Χαμογέλασα και βάλθηκα να κρατήσω τη λάμψη τους κυνηγώντας τα με το κλικ της μηχανής.Ήμουν πάλι παιδί.