Αλκυονίδες μέρες

Όπως μας λέει ο μύθος, η Αλκυόνη πριν γίνει πουλί ήταν μία πανέμορφη γυναίκα κόρη του Θεού των ανέμων Αίολου και της Ενάρετης.
Η Αλκυόνη ήταν παντρεμένη με τον Κήυκα.
Η ένωσή τους ήταν τέλεια κι ένιωθαν τόσο ευτυχισμένοι, ώστε να νομίζουν ότι δεν ήταν κοινοί άνθρωποι. Σιγά σιγά, άρχισαν να πιστεύουν ότι είναι ισάξιοι των Θεών.
Ο Κήυκας θεώρησε τον εαυτό του ισάξιο του Δία και η Αλκυόνη ισάξιο της Ήρας.
Τόσο πολύ το πίστεψαν πού άρχισαν να φωνάζουν ο ένας τον άλλο με τα ονόματα Δίας και Ήρα, με αυτό τον τρόπο προκάλεσαν τους Θεούς και ιδιαίτερα τον Δία.

Όταν το έμαθε ο Δίας θύμωσε τόσο που μια μέρα που ο Κήυκας ήταν με το καράβι του στ'ανοιχτά έριξε κεραυνό και το τσάκισε, με αποτέλεσμα αβοή8ητός καθώς ήταν στα μανιασμένα κύματα ο Κήυκας να πνιγεί.



Όταν έμαθε η Αλκυόνη το γεγονός πήγε με αγωνία στ'ακρογυάλι μήπως μπορέσει να βρει τον αγαπημένο της ζωντανό, λίγα σπασμένα ξύλα είχε ξεβράσει το νερό, άρχισε να κλαίει απαρηγόρητα, μερόνυχτα θρυνούσε τον χαμό του αγαπημένου της.
Ο Δίας στο τέλος την λυπήθηκε και την μεταμόρφωσε σε πουλί.
Ένα πανέμορφο πουλί που πήρε το όνομά της, και το οποίο ζει κοντά στη θάλασσα, σαν να περιμένει να εμφανιστεί μέσα από τα κύματα ο χαμένος Κήυκας.



Το μαρτύριό της όμως δεν είχε τελειώσει, γεννούσε τα αυγά της, μέσα στη βαρυχειμωνιά και τα κλωσούσε στα βράχια της ακτής. Μα τα αγριεμένα κύματα ορμούσαν στη στεριά, σκαρφάλωναν στα βράχια, κατέστρεφαν τη φωλιά και τ'αυγά της.
Για άλλη μία φορά ο Δίας έδειξε συμπόνια για την Αλκυόνη, δεκαπέντε μέρες στην καρδιά του χειμώνα, να κοπάζουν οι άνεμοι, να ζεσταίνει την πλάση ο ήλιος, μέχρι να μπορέσει η Αλκυόνη να κλωσήσει τ'αυγά και να βγούν τα μικρά της από μέσα.

Αυτή η Ανοιξη μέσα στην καρδιά του χειμώνα ονομάστηκε Αλκυονίδες μέρες, αν και με τις κλιματολογικές αλλαγές που έχουν γίνει πλέον σε ολόκληρο τον πλανήτη μας, δεν μπορούμε πια με σιγουριά να πούμε αν είναι οι μέρες που περνάμε τώρα, που βγήκε λίγο ο ήλιος και ζέστανε ο καιρός, και πόσο θα κρατήσουν.