Δευτέρα 5 Μαΐου 2008

Το θλιμμένο χαμόγελο του Κλόουν



Ήμουν δεν ήμουν εφτά χρονώ όταν ο πατέρας μου με πήγε να παρακολουθήσω μία παράσταση τσίρκου, πίστευε ότι θα διασκέδαζα, με τα ακροβατικά, τους κλόουν, τους ταχυδακτυλουργούς, ότι θα μ'άρεσε να δω από κοντά άγρια ζώα.
Πόσο γελασμένος ήταν.

Είχαμε καθήσει μπροστά-μπροστά, για να μπορώ να βλέπω άνετα τα πάντα, να "φχαριστηθώ" το "θέαμα", αντί για ευχαρίστηση εισέπρατα θλίψη, ζώα σε ένα περιβάλλον που καμία σχέση δεν είχε με το φυσικό τους, να κάνουν πράγματα ενάντια στη φύση τους γιατί αυτό πρόσταζε το μαστίγιο, και άνθρωποι να κάνουν επικίνδυνα ακροβατικά χωρίς δίχτυ, για να εισπράξουν μεγαλύτερο χειροκρότημα για το κατόρθωμά τους, και περισσότερα λεφτά κατ' επέκταση για τον ιδιοκτήτη του τσίρκου.

Ο πατέρας μου έβλεπε ότι δεν διασκέδαζα, με ρώτησε "τι έχεις δεν σου αρέσει;", του απάντησα "πολύς πόνος μπαμπά", δεν περίμενε μια τέτοια απάντηση από ένα εφτάχρονο, πώς αλλιώς ένα μικρό παιδί να απαντήσει στον μεγάλο, για να του δείξει ότι άνθρωποι και ζώα υπέφεραν, για να "διασκεδάσουν" εμάς.

Θυμάμαι ακόμα το βλέμμα του κλόουν όταν πλησίασε κοντά εκεί που καθόμασταν, διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας, έψαχνα να βρώ στο βλέμμα του το ζωγραφιστό χαμόγελο που είχε στο πρόσωπό του δεν το είδα όμως, αντ'αυτού είδα ένα βλέμμα πληγωμένο, κουρασμένο γεμάτο στεναχώρια. Ήταν σύντομο το αντάμωμα των βλεμμάτων μας, ο κλόουν έφυγε σχεδόν αμέσως από την σειρά που καθόμουν, γιατί ένας άλλος κλόουν είχε αναλάβει την αποστολή "διασκέδασης" με το να τον κυνηγάει και να τον ξυλοφορτώνει, "καταπληκτικό νούμερο" "μεγάλη επιτυχία".


Όλες αυτές οι μακρυνές εικόνες ξεθάφτηκαν απ'το χρονοντούλαπο της μνήμης μου-έχουν περάσει δεκαετίες από τότε που συνέβησαν αυτά- και αιτία ήταν μία είδηση που διάβασα στην online εκδοχή του Αντ1.

Αναγκαστική κολύμβηση με πιράνχας

"Η αστυνομία έσωσε δύο νεαρές Βουλγάρες που εργάζονταν σε τσίρκο στη νότια Ιταλία, οι υπεύθυνοι ανάγκασαν τη μια από τις δύο να κολυμπήσει μέσα σε μια δεξαμενή με πιράνχας για να διασκεδάσουν οι θεατές.

Ενώ η 19χρονη αδελφή κολυμπούσε σε μια γυάλινη δεξαμενή, η μικρότερη μόλις 16 ετών αναγκάστηκε να μπει σε ένα κιβώτιο, στο οποίο το προσωπικό του τσίρκου έριξε φίδια, διευκρίνισε η αστυνομία.

Οι αστυνομικοί συνέλαβαν τρεις Ιταλούς που λειτουργούσαν το τσίρκο, νότια της Νάπολης, στην επαρχία Σαλέρνο, κατηγορώντας τους ότι ανάγκασαν τις δύο αδελφές να ζουν σε καθεστώς δουλείας.

Οι νεαρές κοπέλες είχαν μισθό 100 ευρώ την εβδομάδα και ζούσαν σε ένα τροχόσπιτο, το οποίο πριν χρησιμοποιούσαν για να μεταφέρουν ζώα."

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για την πραγματικότητα που επικρατεί στα διάφορα τσίρκο βρίσκεται εδώ: www.argosgr.org

Στο έτος 2008 είπαμε ότι βρισκόμαστε;;;

4 σχόλια:

everything53 είπε...

Είναι πράγματι λυπηρά τα περισσότερα που γίνονται σ' ένα τσίρκο. Οι θεατές δεν τα σκέφτονται γιατί εντυπωσιάζονται από την παράσταση, αλλά τις περισσότερες φορές υπάρχει άσχημη εκμετάλευση, τόσο των ανθρώπων όσο και των ζώων. Και αυτό μάλλον δεν θ' αλλάξει ποτέ...

Maria Tzirita είπε...

Δεν υπάρχει πιο μελαγχολική εικόνα, από το προσωπο ενός κλόουν. Πραγματικά από μικρό παιδί στοίχειωνε τα όνειρά μου...
Την καλησπέρα μου και καλώς σας βρήκα!

Ανώνυμος είπε...

Είναι απαίσια η κατάσταση σ'ένα τσίρκο, είχα πάει κι εγώ μικρή και δεν μ'άρεσε καθόλου, το σιχάθικα... Όσο πηγαίνει κόσμος αυτά θα γίνονται όμως δυστυχώς...

kakos lykos είπε...

Κάθε μέρα για να γυρίσω σπίτι από τη δουλειά, ο δρόμος που πρέπει να πάρω με βγάζει πίσω από το "Καραϊσκάκη", εκεί έχει στρατοπεδεύσει πάλι το γνωστό και μη εξαιρετέο τσίρκο που έρχεται εδώ και χρόνια στην Αθήνα. Στεναχωριέμαι με όλη αυτή την εκμετάλευση ανθρώπων και ζώων, αλλά στεναχωριέμαι ακόμα περισσότερο, με την σκέψη του ότι έρχεται ξανά και ξανά αυτό το τσίρκο, γιατί υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που διασκεδάζουν με τέτοια θεάματα.