Τα Εξάρχεια χθες και σήμερα.

Κατεβήκαμε χθες στα Εξάρχεια για βιβλία και για ορισμένα παιχνίδια που ψάχναμε να αγοράσουμε για το play station.
Είχα να κατέβω πολύ καιρό πάνω από 6 μήνες, τα πρόσφατα γεγονότα τα έζησα μόνο μέσα από τις εικόνες του τύπου και της τηλεόρασης, η εικόνα καταστροφής που αντίκρυσα δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια.
Παλιά στις δεκαετίες του 80 και του 90 και λίγο στην αρχή του 21ου αιώνα, γνώριζες τι θα συναντήσεις που και πότε στα Εξάρχεια.
Υπήρχαν τότε μερικά περιθωριακά άτομα απόκληροι της ζωής, τους έβλεπες μαζεμένους στην πλατεία, σκοπός τους η εξοικονόμηση της δόσης τους, πέρναγες από δίπλα τους σε κοίταζαν αλλά δεν σ' έβλεπαν βυθισμένοι στον κόσμο τους, καμιά φορά οι πιο θαρραλέοι από αυτούς σε πλησίαζαν και σου ζητούσαν ψιλά για να "φάνε".
Θυμάμαι μία φορά καθόμασταν σε ένα σουβλατζίδικο στην πλατεία, μας πλησίασε μία κοπέλα, ήταν μικρή σε ηλικία, αλλά τα σημάδια της ζωής της ήταν έντονα χαραγμένα στην όψη της, μας ζήτησε χρήματα γιατί όπως είπε πεινούσε και ήθελε να πάρει σουβλάκι να φάει.
Το τραπέζι μας ήταν γεμάτο από φαγητά, αντί για χρήματα της προσφέραμε 2-3 σουβλάκια και ψωμί, η αντίδρασή της ήταν να μας βρίσει με τον χειρότερο τρόπο, και να μας πει σαν κατάληξη, ότι αυτή θέλει τα χρήματα και όχι τα σουβλάκια που της δίνουμε.
Ξέραμε από την αρχή ότι τα ήθελε τα χρήματα για ναρκωτικά, έφυγε και πήγε παραδίπλα να ζητήσει, εκεί της έδωσαν.
Φαίνεται ότι κατάφερε να μαζέψει το απαραίτητο ποσό, την ακολουθήσαμε με το βλέμμα, στο κέντρο της πλατείας έγινε το αλισβερίσι της με τον έμπορο.
Τα δε "άλλα" παιδιά τα ατίθασα, ξέραμε κάθε που πλησίαζε 17 Νοέμβρη ότι θα άρχιζαν και αυτά να "γιορτάζουν" την επέτειο με τον δικό τους εκρηκτικό τρόπο.
Τότε οι φασαρίες περιορίζονταν στην περιοχή, οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων είχαν συνηθίσει αυτό το φαινόμενο και είχαν αρχίσει και έβαζαν με τον καιρό πιο ασφαλή συστήματα ρολλών για να μην είναι τόσο εκτεθημένες οι περιουσίες τους.
Αν και ήταν μικρή η ομάδα αυτών των ατόμων δεν έλειπαν και τότε οι καταστροφές και οι κλοπές.
Η καταστροφή όμως των περιουσιών δεν ήταν ολοκληρωτική ποτέ.
Αυτό ήταν όλο, σε λίγες μέρες οι περιοχή έβρισκε τον φυσιολογικό της ρυθμό, τα τζάμια στις βιτρίνες έμπαιναν στην θέση τους, η αδρεναλίνη των θερμόαιμων είχε καταλαγιάσει, και οι πολίτες μπορούσαν να κινηθούν ξανά άνετα χωρίς να σκέπτονται ότι θα φάνε καμιά πέτρα ή καμιά μολότωφ από την μία πλευρά, και από την άλλη μερικές γρήγορες με το γκλομπ ή καμιά αδέσποτη προειδοποιητική σφαίρα στον "αέρα". Ναι οι "αδέσποτες" πάντα υπήρχαν.

Οι τωρινές εικόνες μπορούν να συγκριθούν μόνο με εικόνες καταστροφής πόλεων σε καιρό πολέμου.
Βρισκόμασταν στη γωνία Αβέρωφ και Πατησίων, μόλις είχαμε τελείωσει με τα βιβλία και είπαμε να πάμε στη Στουρνάρα στον Παπασωτηρίου, ή σε κάποιο άλλο από τα μαγαζιά εκεί να δούμε για τα παιχνίδια που θέλαμε.
Απέναντι μας ορθωνόταν το κτήριο της σχολής μου, μύριζε εγκατάληψη, σαν να πέρασαν αιώνες από τότε που σπούδαζα εκεί μέσα και γέμιζε από ζωή και όνειρα.
Περάσαμε το φανάρι, το μάτι μου έπεσε στο στενό, ο πεζόδρομος της Τοσίτσα ήταν γεμάτος από κόσμο, κόσμο που έβλεπες ότι ήταν έτοιμος να εκραγεί σαν ηφαίστειο. Το βλέμμα τους έδειχνε μίσος και οργή, επιταχύναμε το βήμα μας για ν'απομακρυνθούμε.
Στη γωνία Στουρνάρα και Πατησίων είδαμε το Βιβλιοπωλείο του Παπασωτηρίου κλειστό, σκεφτήκαμε επειδή είναι τρεις το μεσημέρι μήπως είχε κλείσει, αρχίσαμε ν'ανηφορίζουμε στη Στουρνάρα. Παντού καμένα ρολλά, σπασμένα τζάμια και φωτεινές επιγραφές, κλειστά επ' αόριστον μαγαζιά, τα ίδια και στην cosmodata, ένα μικρό μέρος της επιχείρησης είχε γλυτώσει και ότι πρόλαβαν να σώσουν το έβαλαν εκεί μέσα.
Στην γωνία Μπουμπουλίνας με Στουρνάρα ένας μαύρος όγκος ορθώθηκε μπροστά μας, το κουφάρι του Πλαίσιου, κόκκινες λουρίδες της αστυνομίας απαγόρευαν την πρόσβαση σε αυτοκίνητα στην οδό Μπουμπουλίνας, και δύο αστυνομικοί στέκονταν στην γωνία.
Μαύρες κολώνες είναι ότι απέμεινε από το μαγαζάκι που πρωτογνώρισα στα φοιτητικά μου χρόνια, τότε που πήγαινα κάθε τόσο να εφοδιαστώ με χαρτιά, τελάρα, χρώματα και πινέλα για να φτιάξω έναν όμορφο κόσμο που ζούσε στην φαντασία μου.
Το μαγαζάκι αυτό με τα χρόνια έγινε κολοσσός, και μέσα σε μια νύχτα ένα ερείπιο, τι κι αν έχει υποκαταστήματα, ήταν λόγος να καταστραφεί;
Γιατί τόση λύσσα, τόση κακία, τόση ζήλια, τόσο μίσος.
Απέναντι είχε ένα άλλο μαγαζί το πλαίσιο, που ήταν ένα μικρό παράρτημα, αυτό ευτυχώς μπόρεσε και άντεξε, εκεί μετέφεραν μερικά από τα είδη του μητρικού καταστήματος. Πήγαμε εκεί μήπως μπορέσουμε να βρούμε αυτό που ψάχναμε, είχε σχεδόν ότι είχε το μεγάλο κατάστημα αλλά σε ποσότητες σαν να ήταν δείγματα, δεν είχαμε μεγάλα περιθώρια επιλογής στις αγορές μας, πήραμε ένα παιχνίδι και σηκωθήκαμε να φύγουμε.
Βγαίνοντας έξω μία διμοιρία των Ματ έστριβε στην Μπουμπουλίνας, αποφασίσαμε ότι έπρεπε να φύγουμε όσο πιο γρήγορα γινόταν για το σπίτι, γιατί από στιγμή σε στιγμή μπορεί να ξέσπαγαν ταραχές στη περιοχή, γύρισα και κοίταξα προς το μέρος που έστριψαν τα Ματ, στο βάθος του δρόμου κι άλλες κόκκινες κορδέλες και κλούβες.
Το βράδυ στις ειδήσεις έμαθα ότι στις τρεις τα ξημερώματα σε κείνο το μέρος, άγνωστοι είχαν κάνει μία άνανδρη επίθεση με καλάσνικοφ εναντίον αστυνομικών και χαροπαλεύει ένας νεαρός αστυνομικός, ένα παιδί.
Σε τι διέφεραν αυτοί οι θρασύδειλοι με τα καλάσνικοφ από τον νταή Κορκονέα;
Σε τίποτα, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, οι όψεις της ωμής βίας που δεν έχει κανέναν απολύτως φραγμό.
Είναι οι όψεις των δολοφόνων.