Χθες η τρελοπαρέα, εγώ, η
everything53 και το
χρυσό πιπί, μετά από πρόσκληση του
George κανονίσαμε να κατηφορίσουμε μέχρι το Ζάππειο για να γνωρίσουμε και από κοντά τον δικτυακό μας φίλο, αλλά και να δοκιμάσουμε κρασιά ανώτερης ποιότητας που δεν τα γνωρίζαμε ή δεν είχε τύχει να τα δοκιμάσουμε ακόμα.
Το πιπί συνεννοήθηκε να βρεθούμε και με την
Κοκκινοσκουφίτσα, είχαν γνωριστεί πριν λίγο καιρό από κοντά, χαρήκαμε πολύ όταν μας το είπε, γιατί ήταν μία πολύ καλή ευκαιρία να την γνωρίσουμε και μεις.
Σημείο συνάντησης δώσαμε τα σκαλοπάτια του κτιρίου.
Εγώ και η everything είπαμε να το δούμε σαν περίπατο και αποφασίσαμε να το κόψουμε με τα πόδια, τρομάρα μου, άλλη φορά δεν θα έχω τέτοιες ιδέες, το δαγκώσαμε μέσα στη παγωνιά, οι άλλες δύο διάλεξαν το metro σαν μέσο μεταφοράς.
Εγώ προχώραγα βιαστικά αλλά με το κρύο η απόσταση φαινόταν διπλάσια, κάθε τόσο με ρώταγε η everything αργούμε πολύ παπαστρουμφ;
Τι να λεγα;
Όχι απαντούσα να τώρα φτάνουμε, κι ας θέλαμε το λιγότερο κανένα 10λεπτο ακόμα.
Την πήρα στο λαιμό μου την καημένη και ξεπάγιαζε και κείνη με την ιδέα μου, λίγο ακόμα και θα έμοιαζε με τα κατεψυγμένα στα ψυγεία του Βασιλόπουλου.
Η τιμωρία μου δεν άργησε, από το κρύο με έπιασε φυσική ανάγκη, νόμιζα ότι θα υπερχειλίσει η ουροδόχος κύστη μου και από λεπτό σε λεπτό θα συνέβαινε το μοιραίο.
Προχώραγα και ονειρευόμουν την στιγμή που θα συναντούσα μία τουαλέτα, από μέσα μου έλεγα:
Κι αν δεν βρω;
Τί γίνεται;
Πως θα δοκιμάσω κρασιά;
Και λίγο να πιω και τώρα να την γλυτώσω την ζημιά δεν την γλυτώνω τότε.
Οι σκέψεις και μόνο, ζωγράφιζαν την όψη της φρίκης στο πρόσωπό μου και επιτάχυνα κι άλλο το βήμα μου.
Φτάσαμε επιτέλους στο Ζάππειο από την αντίθετη πλευρά είδαμε να έρχονται το πιπί με την Κοκκινοσκουφίτσα.
Μετά τις απαραίτητες συντάσεις σκάω το παραμύθι, παιδιά δεν αντέχω άλλο πάμε γρήγορα μέσα, πιπί θέλω πιπί μου θα σκάσω!
Μαζί με τα εισιτήρια έκανα και την απαραίτητη και καθοριστική ερώτηση, μου απάντησαν θετικά και κατατοπιστικά για το που θα πάω.
Επέστρεψα μετά από λίγο με ένα πλατύ χαμόγελο ανακούφισης, και με ανεβασμένη πλέον διάθεση και ηθικό.
Πιάσαμε την κουβέντα με την Κοκκινοσκουφίτσα, είδε ότι δεν είμαι και τόσο τρομακτικός λύκος, και γω είδα έναν πολύ ευχάριστο άνθρωπο που κάνει πολύ καλή παρέα.
Για να μην μακρυγορώ (εδώ γελάνε με παπλωματοθήκη υπέρδιπλη μοιάζει ήδη το post), συνεχίσαμε όλοι μαζί μέχρι το περίπτερο που παρουσίαζε τα κρασιά του ο George με τον αδελφό του.
Εκεί είχαμε αποφασίσει να κάνουμε την πρώτη μας στάση, όταν ακόμα ο ουρανίσκος μας δεν είχε γευτεί κανένα κρασί για να δοκιμάσουμε ατόφια την γεύση των δικών του κρασιών.
Εμένα μ' αρέσουν τα κόκκινα και τα ροζέ περισσότερο από τα λευκά, η everything πίνει από σπάνια έως ποτέ, αλλά όταν για χάρη της παρέας πιούμε οι υπόλοιποι σε καμιά ταβερνούλα κρασάκι, θα βάλει μία γουλίτσα κόκκινο και εκείνη στο ποτήρι της ίσα για να τσουγκρίσει μαζί μας, το πιπί είναι πιο πολύ των λευκών κρασιών, για την Κοκκινοσκουφίτσα δεν κατάλαβα ακόμα τις προτιμήσεις της ποια της αρέσουν πιο πολύ, όταν βρεθούμε σε ταβερνάκι θα το καταλάβω.
Δοκίμασα το Syrah αρωματικό και φρουτώδες μία ευχάριστη εμπειρία στον ουρανίσκο ένα πολύ ωραίο κρασί για όσους τους αρέσουν τα κρασιά αυτού του τύπου.
Ο Geogre δεν ήταν εκεί, μας ενημέρωσε ο αδελφός του ότι θα ερχόταν σε λίγο, είχε πάει για φαγητό.
Αποφασίσαμε να κάνουμε μία βόλτα στην έκθεση και θα ξαναγυρνάγαμε για να τον συναντήσουμε.
Εγώ συνέχισα να βάζω μόνο κόκκινα κρασιά στο ποτήρι μου στα διάφορα σταντ που επισκεπτόμασταν, όσο κι αν στράγγιζα το ποτήρι στο ειδικό δοχείο για να το αδειάσω από το περιεχόμενό του, μετά από λίγα κρασιά η γεύση είχε αλλοιωθεί αφού επηρεαζόταν το ένα με το άλλο.
Όχι δεν έκανα αυτό που είχε πει ότι κάνουν ο George, και δεν είδα ευτυχώς κανέναν να φτύνει, αν και η Κοκκινοσκουφίτσα με μία ανάμικτη έκφραση αηδίας και φρίκης, μου είπε ότι δεν το γλύτωσε και το είδε αυτό το θέαμα.
Η καταστροφή ήρθε όταν σκέφτηκα να δοκιμάσω λικέρ βύσσινο για να το συγκρίνω με το σπιτικό της μητέρας μου.
Α ρε μάνα όσα χρόνια κι αν περάσουν σαν το δικό σου κανένα!
Και γω το φτιάχνω και το καρύδι σου και το βύσσινο αλλά το δικό σου δεν το φτάνω!
Η καταστροφή ήταν ότι το λικεράκι άσχετα αν άδειασε το ποτήρι, όσες φορές κι αν μπήκε κρασί μέσα νόμιζα ότι έπινα λικέρ ακόμα.
Δεν άντεξα άλλο και βουρ στην τουαλέτα, τώρα που ήξερα τον δρόμο για ξέπλυμα στον νιπτήρα του ποτηριού.
Αφού ολοκληρώσαμε τον κύκλο της έκθεσης, κάναμε ένα διαλειμματάκι για τσιγάρο, ευκαιρία να βγούμε και λίγο στον αέρα γιατί είχαμε δεχτεί ακραίες θερμοκρασίες, το κρύο στην αρχή από τη μια, η σάουνα και το κρασί από την άλλη, είχαν αποσυντονίσει τον οργανισμό μας, έτσι το αίθριο που είχε μία ενδιάμεση θερμοκρασία ήταν ο Παράδεισος επί της Γης.
Μόλις τελειώσαμε το διάλειμμά μας επιστρέψαμε στην αίθουσα ειδικά για να βρούμε τον George, που πλέον είχε γυρίσει και εκείνος από το διάλειμμά του για φαγητό.
Είπαμε να τον βασανίσουμε λίγο να του βάλουμε τεστ αντιστοιχίας προσώπων με blogs, αυτό όμως ήταν ψύλλοι στ' άχυρα γιατί ούτε ποια ήταν τα blogs του είπαμε.
Έτσι σταματήσαμε σχεδόν αμέσως το τεστ και παρουσιαστήκαμε .
Ευγενέστατος και γλυκός ανθρωπος, όπως τον έχουμε γνωρίσει και μέσα στο blog του, πρόθυμος να μας λύσει κάποιες απορίες που είχαμε εγώ και το πιπί για τα αμπέλια.
Δοκίμασα στο μεταξύ ακόμη ένα κόκκινο κρασί του George το Cabernet-Merlot, διαφορετικό από το προηγούμενο από τα κρασιά του, που είχα δοκιμάσει νωρίτερα αλλά εξίσου πολύ γευστικό και ωραίο κρασί.
Φυσικά τον ρώτησα που μπορώ να τα βρω στην Αθήνα, γιατί αυτά τα κρασιά ανωτέρας ποιότητας πωλούνται σε επιλεγμένες μόνο κάβες και φυσικά ποτέ δεν τα συναντάς σε ράφια super market, γιατί θα ήταν ιεροσυλία.
Και είναι φυσικό αν το σκεφτείς, θα πουλιόταν ποτέ ένα πραγματικό έργο τέχνης σε κορνιζάδικο;
Αφού μιλήσαμε λίγη ώρα ακόμα, αποχαιρετήσαμε τον George, αυτός με την σειρά του μας προσκάλεσε όταν μας πάει ο δρόμος μας από τα βόρεια, να περάσουμε και να βρεθούμε πάλι από κοντά.
Η ομάδα των τεσσάρων πλέον αφού ανήκει στην συντροφιά μας και η Κοκκινοσκουφίτσα πριν δώσει τις καληνύχτες της , έδωσε την υπόσχεση σύντομα να ξαναβρεθεί για μεζεδάκια ή όπου αλλού αποφασίσει να την οδηγήσει η διάθεσή της.
Ποιος είπε ότι το Internet αποξενώνει τους ανθρώπους;
