Οι υπέροχοι συγκάτοικοί μας στη Γη

Στο φετινό Βρετανία έχεις ταλέντο νικητές ήταν μία έφηβη με το σκυλάκι της τον Pudsey , η παρουσία που είχαν στον τελικό και τους χάρισε την νίκη, ήταν η αφορμή γι αυτήν την ανάρτηση.

Τα ζώα δεν σταματούν ποτέ να με εκπλήσσουν.
Πότε με την εξυπνάδα τους, πότε με την πονηριά τους, πότε με την τρυφερότητά τους και πότε με την ανιδιοτέλειά τους.
Ακόμα  κι όταν ένα ζώο βλάψει κάποιο άλλο, δεν το κάνει από κακία, για παράδειγμα ένα λιοντάρι δεν κυνηγάει μία αντιλόπη για σπορ, ή για το δέρμα της όπως κυνηγάει ο άνθρωπος, αλλά το κάνει μόνο και μόνο για να τραφεί το ίδιο και η οικογένειά του, ή σκοτώνει μόνο αν αισθανθεί ότι βρίσκεται σε απειλή.

Όταν βλέπουμε ζώα να κάνουν διάφορα κόλπα ο νους μας πάει αμέσως στο τσίρκο και στις φρικτές συνθήκες διαβίωσης των ζώων, ευτυχώς όμως υπάρχουν και οι περιπτώσεις (που είναι πάρα πολλές), που τα ζώα κάνουν πράγματα εκπληκτικά είτε από μίμηση του ανθρώπου, είτε μέσω της εκπαίδευσης μαζί με παιχνίδι και επιβράβευση.
Πολλές φορές όμως, η μίμηση μπορεί να επιφέρει και προβλήματα με απρόβλεπτες καταστάσεις.

Πριν από πολλά χρόνια είχα ένα πανέξυπνο λυκόσκυλο, τον Έκτορα, όσο έξυπνος ήταν, άλλο τόσο ήταν και διάολος.
Από τότε που ήταν κουτάβι παρακολουθούσε την κάθε μου κίνηση, αγαπημένη του παρακολούθηση ήταν το πως άνοιγα ή έκλεινα κάποια πόρτα, ότι πόμολο και να είχε, ακόμα και τις συρταρωτές με τον μαγνήτη, όταν έφτασε έξι μηνών διαπίστωσα με φρίκη κάποιες φορές προς τι η τόση προσήλωση στις πόρτες.
Δεν υπήρχε πόρτα που να μην  μπορούσε να την ανοίξει, ακόμα και την μπαλκονόπορτα που πρέπει να στρίψεις το κάθετο χερούλι για να απ ασφαλίσει, σηκωνόταν στα δύο του πόδια έβαζε το ένα κόντρα και με το άλλο την άνοιγε και έβγαινε σαν κύριος στην βεράντα να πάρει τον αέρα του.
Μία φορά όμως αυτή του η επιδεξιότητα παρ ολίγο να έχει πολύ δυσάρεστες συνέπειες.
Εκείνη την εποχή δούλευα σε λύκειο και είχα συνοδέψει στην πενταήμερη της τρίτης Λυκείου στη  Ρόδο, είχα παρακαλέσει την θεία μου να έρθει να μείνει στο σπίτι τις ημέρες που θα έλειπα για προσέχει και τον Έκτορα, κάθε μέρα μιλάγαμε στο τηλέφωνο, είχα άγχος μήπως της δημιουργούσε προβλήματα γιατί ήταν  και ηλικιωμένη η καημενούλα, όλα καλά πήγαιναν αλλά εμένα κάτι με έτρωγε μέσα μου.
Έφτασε η τελευταία μέρα της εκδρομής, εγώ ένα όρθιο πτώμα ήθελα όσο τίποτα να γυρίσω στην Αθήνα και να πέσω τέζα στο κρεβάτι, όποιος έχει συνοδέψει σε πενταήμερη θα με καταλάβει σίγουρα, γιατί ενώ οι μαθητές την καταφχαριστιούνται, οι καθηγητές όσοι τουλάχιστον είναι υπεύθυνα άτομα, γυρνούν στο σπίτι τους φαντάσματα του εαυτού τους από το τρέξιμο και το άγχος να μην συμβεί κάτι σε κάποιο παιδί.
Όσο και να πήγαιναν καλά τα πράγματα πίσω στην Αθήνα ένα άσχημο προαίσθημα με κυρίευε όλο και πιο πολύ, από βραδύς είπα στη θεία μου ότι θα γύρναγα ξημερώματα, οπότε το τελευταίο βράδυ δεν ήταν απαραίτητο να μείνει στο σπίτι, αφού με το που θα πήγαινα το μόνο που ήθελα ήταν να ξαπλώσω και θα τα λέγαμε όταν ξυπνούσα.
Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν έγιναν έτσι όπως τα είχαμε συζητήσει.
Φτάνω γύρω στις 6.30 το πρωί, πάω να ξεκλειδώσω την πόρτα και δεν άνοιγε, ήταν κλειδί από πίσω, κατάλαβα ότι η θεία μου ήταν στο σπίτι, χτύπαγα το κουδούνι τίποτα, φώναζα τίποτα, φώναζε και ο κύριος  Έκτορας σαν τρελός από μέσα που με άκουγε, ξαφνικά ανάμεσα στα γαυγίσματα του Έκτορα ακούω μία πνιχτή φωνή από το εσωτερικό του σπιτιού, υπολόγισα ότι ερχόταν από το μπάνιο, προχώρησα στο διάδρομο της πολυκατοικίας στο ύψος που βρίσκεται το μπάνιο μου κόλλησα το αυτί μου στον τοίχο και άκουσα την θεία μου να λέει: "Κρις μου δεν μπορώ να σου ανοίξω φέρε κλειδαρά, ο Έκτορας με κλείδωσε στο μπάνιο."
Η κόλαση επί της Γης, σκεφτόμουν ότι είμαι στη ζώνη του λυκόφωτος, ότι δεν μπορεί να μου συμβαίνει αυτό.
Να λέω από τη μία ότι πάλι καλά, που την κλείδωσε τώρα το πρωί που ξύπνησε για να με υποδεχτεί και δεν έγινε αυτό μόλις έφυγα, γιατί ούτε κινητά υπήρχαν τότε για να με πάρει τηλέφωνο, αλλά και να υπήρχαν σίγα μην είχε η θεία κινητό και ακόμα πιο απίθανο να το είχε και μαζί της στο μπάνιο. Και πως θα γύρναγα θα πείτε; πως θα έφευγα; θα τιναζόταν η εκδρομή στον αέρα, άλλο μαθητής να γυρίσει πίσω για x λόγους  κι άλλο συνοδός, δεν είμασταν και πάρα πολλοί να πεις αν έλειπε ένας δεν τρέχει τίποτα, με τα χίλια ζόρια μαζεύτηκαν συνοδοί για τα θηρία.
Κι από την άλλη έλεγα, αχ βρε θεία γιατί δεν με άκουσες; γιατί δεν πήγες σπίτι σου το βράδυ; γιατί να τραβάμε τώρα αυτό το χουνέρι κι εσύ κι εγώ;
Μετά από ώρα ήρθε ο κλειδαράς, παράπλευρες απώλειες 2 κατεστραμμένες κλειδαριές ασφαλείας και αντικατάστασή τους, η θεία ευτυχώς ελευθερώθηκε, ο Έκτορας για τιμωρία κλειδώθηκε...μέχρι να δοθούν οι απαραίτητες διευκρινήσεις για το πως έγινε το σκηνικό και να ξεκουραστώ λίγο.
Τελικά το χρονικό του κλειδώματος της θείας έγινε ως εξής:
Πήγε στο μπάνιο η καημένη για να ετοιμαστεί, ο Έκτορας την ακολούθησε από περιέργεια, εκείνη τον έβγαλε έξω από το μπάνιο για να μην την ενοχλεί και έκλεισε πίσω της την πόρτα, ο Έκτορας σηκώθηκε στα δύο πόδια να την ανοίξει, ψιλοαστόχησε, και καθώς κατέβαζε απότομα χωρίς επιτυχία την ποδάρα του, βρήκε κόντρα στο κλειδί που ήταν από την έξω πλευρά της πόρτας, λίγο χαλαρή και παλιά η κλειδαριά, τόσο ήθελε, έκανε το κλειδί να πάρει μία στροφή σαν τρελό και να κλειδώσει μέσα τη θεία.

                                                        
(Εδώ μόλις τριών μηνών ο τασμανός μου, άσχετα αν είχε πολλά παιχνίδια έτρεφε ιδιαίτερη προτίμηση στα παπούτσια μου...ευτυχώς τα παλιά.)


Όσο για τον Έκτορα η θεία τον πρόσεξε κάνοντάς του dogsitting πολλές φορές ακόμα, αλλά το μάθημά της το πήρε κι αυτή, το κλειδί πλέον το έβαζε από την μέσα μεριά της πόρτας του μπάνιου και έτσι ο μόνος που κλειδωνόταν ήταν ο Έκτορας από έξω.