NIGHT AT THE MUSEUM 2: BATTLE OF THE SMITHSONIAN

Πήγα και το είδα σήμερα, περίμενα κάτι καλύτερο, στο πρώτο είχα γελάσει, το δεύτερο μου φάνηκε σαν επανάληψη, απλώς με περισσότερους ήρωες.
Θα πεις κωμωδία είναι τι περίμενες;

Κωμωδία;

Δεν μπορώ να πω ότι γέλασα αυτή τη φορά, δεν υπήρχε πρωτοτυπία πλέον, όλα ήταν προβλέψιμα.

Κατάλληλη ταινία να την δει κανείς σε dvd, θα ευχαριστήσει περισσότερο τις μικρές ηλικίες, όπως είναι τα παιδιά.

Ένας Φαραώ που η φωνή του δεν διέφερε σε τίποτα από του Ντάφυ Ντακ, ένας Ναπολέοντας κομπλεξικός και λιγούρης, ένας Ιβάν ο τρομερός γυναικούλα, ένας Αϊνστάιν που στην πρώτη δυσκολία γίνεται προδότης για να σώσει τη ζωή του και τέλος ο Αλ Καπόνε ψιλικατζής κλέφτης.

Και ο ήρωας είναι πάντα ήρωας!
Βγάζει νοκ αουτ τον κακό Φαραώ με έναν φακό.

Κλασικά για να μην ξεφύγει η ταινία από την Αμερικανική έπαρση, έχουμε το ζωντάνεμα του αγάλματος του Λίνκολν, ο γίγαντας που στη θέα του οι κακοί κάθισαν σούζα.
Αν το δούμε χαλαρά χωρίς πολύ σκέψη, θα πούμε ήταν μεγάλο το άγαλμα και στη θέα του τρόμαξαν.
Αν το δούμε όμως λίγο πονηρά,είναι ένας Αμερικανός πρόεδρος σύμβολο, που το μέγεθός του υποσκιάζει ηγετικές φυσιογνωμίες άλλων κρατών (Ναπολέων, Ιβάν ο τρομερός).
Πλανητάρχης και ο Λίνκολν.


Απογοήτευση!