Ήταν εδώ και πολύ καιρό κανονισμένη, η τελευταία εκδρομή για την φετινή σχολική χρονιά.
Θα ξεκινούσαμε απ' το πρωί και θα γυρνούσαμε νωρίς το απόγευμα.
Ο χώρος που επιλέχτηκε ήταν μία κατασκήνωση στον Κάλαμο Αττικής, η Kinder Land, που έκρυβε Kinder έκπληξη για μας τους καθηγητές.
Καθώς είμαι νυχτοπούλι δεν μπορεί ο ύπνος να με πιάσει νωρίς το βράδυ, όσο κι αν το προσπαθήσω.
Έτσι πάλι, σύμφωνα με το ωράριο του βιολογικού μου ρολογιού, κοιμήθηκα στις 3 τα ξημερώματα.
Να όμως που υπήρχε μία σημαντική διαφορά, έπρεπε να ξυπνήσω στις 5.30, για να ετοιμαστώ, να κάνω τις πρωινές δουλειές του σπιτιού,ασχολία με τι ανάγκες των σκύλων, τον πρώτο καφέ της μέρας ν'ανοίξει το μάτι μου και να φύγω γρήγορα.
7 παρά τέταρτο ήμουν ήδη στο δρόμο για να μπορώ να βρίσκομαι πριν τις 8 στο σχολείο.
Ήπια με το που έφτασα ένα δεύτερο καφέ στα γρήγορα, και μπήκαμε στα πούλμαν.
Εμένα κάτι με έτρωγε όταν έμαθα ότι η εκδρομή θα ήταν σε κάποια κατασκήνωση, θυμήθηκα τα μαθητικά μου χρόνια, τότε που μας πήγαιναν εμάς εκδρομή στις κατασκηνώσεις του Αγ. Αντρέα, και δεν βρίσκαμε τίποτα ούτε να φάμε ούτε να πιούμε, όποιος δεν είχε προνοήσει τότε να πάρει κάτι από το σπίτι, τον θέριζε η πείνα και η δίψα.
Είπα τις σκέψεις μου στους άλλους αλλά με καθησύχαζαν λέγοντάς μου:
-Μπα τι λες, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, αφού μας διαβεβαίωσαν, ότι θα έχει και φαγητό και τα πάντα!
Το προαίσθημά μου όμως γι αυτό που ακολουθούσε γινόταν όλο και πιο έντονο.
Στο ραδιόφωνο είχα ακούσει και τον καιρό, ότι κατά το μεσημέρι στα βορειοανατολικά του νομού θα είχαμε βροχές και έλεγα αν βγει αληθινή και η Ε.Μ.Υ την κάτσαμε την βάρκα.
Και κει πάλι τα ίδια άκουσα:
-Μα τι λες πάλι, χαρά Θεού είναι έξω, σιγά κι επειδή το λένε;
Δεν σημαίνει ότι θα βρέξει!
Στο πούλμαν μέσα ο κλασικός χαμός, πιάσε τον τάδε σταθμό, δυνάμωσε το a/c,όχι άλλαξε το αυτό δεν μας αρέσει, κόντεψε να γίνει μεσανατολικό ζήτημα το a/c και η μουσική.
Το καθίστε κάτω, δεν ξέρω πόσες φορές το είπα σήμερα, μην πέσει κανένα και έχουμε άλλα μετά, στο τέλος η φωνή μου δεν έβγαινε και κόντεψα να γίνω και παγοκολώνα από την ψύξη.
Ήμουν και με δυόμιση ώρες ύπνο έτσι η ταλαιπωρία μου ήταν εμφανής από την αρχή.
Κίνηση και σταμάτα ξεκίνα συνέχεια, με απότομα γκάζια και φρένα, μέχρι τον Αγ. Στέφανο, μετά πιάσανε και οι στροφές, και άρχισε η γκρίνια ότι ζαλίζονταν.
Έλεγα όχι, μη, έλεος, μην αρχίσω πάλι να μοιράζω σακούλες και να μην τα προλαβαίνω όπως στην προηγούμενη εκδρομή, ευτυχώς μόνο γκρίνιαζαν δεν είχαμε και αυτό!
Επιτέλους φτάσαμε.
Στην είσοδο ήταν ένας τύπος που μοίραζε κάρτες για την ταβέρνα του, εγώ σκέφτηκα κακό σημάδι, αλλά λέω μη λες τίποτα πάλι γιατί θα γελάνε στο τέλος.
Αλλά αυτό με τις κάρτες φάνηκε περίεργο και στους άλλους.
Ο χώρος υπέροχος μέσα στο πράσινο, οι εγκαταστάσεις υπερπλήρεις...για όταν λειτουργούν όμως οι κατασκηνώσεις σαν κατασκηνώσεις!
Σήμερα λειτουργούσαν φυσικά μόνο ότι χρειαζόταν για να αθληθεί κάποιος, τα γήπεδα ποδοσφαίρου και μπάσκετ, και φυσικά ο χώρος όπου κάποιος θα ανακούφιζε την ανάγκη του(πάλι καλά)...
Α ναι! και το περιβόητο κυλικείο όπου θα τρώγαμε το λουκούλλειο γεύμα!
Αφήσαμε τα παιδιά(300 σχεδόν) να τρέξουν να ψωνίσουν ότι θέλουν με την ησυχία τους, με σκοπό μετά να παραγγείλουμε και μεις κανένα καφέ και για αργότερα όταν θα πεινούσαμε, να μας ετοίμαζαν καμιά ποικιλία κανένα μεζεδάκι ή κανένα σουβλάκι...κούνια που μας κούναγε!
Ο καφές ήταν νεροζούμι χρώματος ανοιχτού σκ@τί, δεν μπορούσαμε να τον πιούμε με τίποτα.
Ρωτάμε αν μπορούνε να μας ετοιμάσουν τίποτα, να φάμε κάτι και μεις, μας έβλεπαν σαν εξωγήινους.
-Α δεν έχουμε τίποτα για να σας ετοιμάσουμε, θέλετε καμιά coca cola καμιά πορτοκαλάδα;
(Η coca cola μάλλον ήταν το ορεκτικό και η πορτοκαλάδα το κυρίως πιάτο)
Πάω να δω αν έχει μείνει καμιά τυρόπιτα γιατί τυρόπιτες έβλεπα ότι έτρωγαν τα παιδιά, και λέω:
-Υπάρχει κάτι;τυρόπιτα τουλάχιστον;
-Όχι τελείωσαν έχει παγωτό όμως και λουκουμά.
(Ναι εκείνον τον απαίσιο τον τεράστιο τον πασπαλισμένο με πετρωμένη ζάχαρη τον γεμάτο λαδούρα).
Στη θέα του λουκουμά το στομάχι μου άρχισε να χτυπάει αλάρμ, όσες φορές είχα δοκιμάσει να φάω αυτό το κατασκεύασμα ξύπνησε το έλκος μου.
Θυμήθηκαν την κάρτα του ταβερνιάρη, λένε αυτό είναι θα τον πάρουμε τηλέφωνο να μας ετοιμάσει κάτι, να μας κάνει delivery εδώ.
Η απάντηση του ταβερνιάρη ήταν το ανέκδοτο της ημέρας.
-Α δεν έχω ψήστη, λείπει, έχει πάει να αγοράσει κρέας,αν θέλετε το μεσημέρι προς απογευματάκι κάτι γίνεται.
Όταν δηλαδή εμείς θα είχαμε πάρει τον δρόμο της επιστροφής.
Την λύση την βρήκαν αμέσως, άλλη φορά θα το ξέρουμε να μαγειρεύουμε όλοι και να φέρνουμε να στρώνουμε και τσιμπούσι, γιατί σαν περιβάλλον είναι υπέροχο.
Μα και αλλού μπορούμε να βρούμε υπέροχο περιβάλλον γιατί να περάσουμε και αυτό το λούκι δηλαδή.
Χώρια που τα φαγητά θα πρέπει να γίνουν από την προηγούμενη, άλλο να κανονίζεις πικ νικ με την παρέα σου και άλλο αυτό. Έχει πολύ μεγάλη διαφορά.
Για να ξεχάσω την πείνα μου έκοβα βόλτες χάζευα από δω κι από κει στον χώρο και τραβούσα φωτογραφίες με το κινητό.
Κατά τις 2.30 μπήκαμε πάλι στα πούλμαν για την επιστροφή.
Με το πλησιάζαμε Καπανδρίτι, είδαμε ένα κατάμαυρο σύννεφο να σκεπάζει όλο το λεκανοπέδιο, φαινόταν ότι στην Αθήνα έριχνε καταρρακτώδη βροχή.
Ξεκίνησε και σε μας από το Καπανδρίτι.
Από κει και πέρα δρόμοι που είχαν μεταμορφωθεί σε ποτάμια, ακινητοποιημένα αυτοκίνητα, μία μποτιλιαρισμένη Εθνική και το μαρτύριο συνεχίστηκε μέχρι να επιστρέψουμε στο σχολείο για αρκετές ώρες.
Στο σπίτι κατάφερα να μπω κατά τις 5.30 το απόγευμα, ένα σκέτο ζόμπι ήμουν, νύσταζα κρύωνα(ναι βέβαια το a/c και στο γυρισμό στο τέρμα το ήθελαν), με τα νεύρα κρόσσια και το στομάχι μου να τραγουδάει Ροκ όπερα.
Γιατί έπρεπε να ακολουθήσω και γω στην εκδρομή;
Γιατί δεν με άφησαν στο σχολείο να προχωρήσω λίγο την δεύτερη τοιχογραφία που ετοιμάζουμε...
Nαι, ναι και τοιχογραφίες με θέμα τον ρατσισμό έχω αναλάβει, είναι το θέμα του πολιτιστικού προγράμματος που έχω φέτος...
Κάθε μέρα μετά τις 6.30 το απόγευμα φεύγω από το σχολείο για να προλάβω να γίνουν πριν το τέλος της σχολικής χρονιάς, μαζί μου μένουν και 2-3 μαθητές που πιάνει το χέρι τους, έτσι σε κάποια εύκολα σημεία βάζουν και αυτοί το λιθαράκι τους και την προσωπική τους σφραγίδα ...
Και όχι δεν πληρώνονται οι ώρες αυτές σαν υπερωρίες ούτε παίρνω τίποτα άλλο extra.
