Επιστροφή στο μαγγανοπήγαδο

Όλα τα ωραία περνούν γρήγορα!
Με τα χίλια ζόρια σηκώθηκα σήμερα να πάω στη δουλειά.
Η γνώριμη μυρωδιά της Αθήνας μπήκε για τα καλά στα ρουθούνια μου το πρωί.
Την ηρεμία της εξοχής, το κελάηδισμα των πουλιών, το τραγούδι του γκιώνη την νύχτα, τα αρώματα της Άνοιξης, διαδέχτηκαν η φασαρία από τα κορναρίσματα και το νέφος.



Μπορεί να έλειψα λίγες μέρες, αλλά ξεκουράστηκα πραγματικά, γαλήνεψα.
Απ' άκρη σ'άκρη το βλέμμα μου αντίκριζε ανθισμένα δέντρα, λουλούδια κάθε είδους, που σκορπούσαν μεθυστικά το άρωμα τους, πασχαλιές, ορχιδέες, αγριολούλουδα και θάμνοι σε ένα όργιο χρωμάτων και αρωμάτων.




Αυτό είναι το αγαπημένο μου καταφύγιο, το ησυχαστήριό μου κάθε φορά που θέλω να ξεφύγω από την Αθήνα, είμαι άνθρωπος του βουνού... με θέα στη θάλασσα.
Μπορεί να ξανά χουμε αυτή τη βδομάδα τριήμερο, αλλά σκέπτομαι να μην μετακινηθώ πάλι.
Θα γίνεται χαμός στο δρόμο και πιο πολύ ταλαιπωρία θα είναι, έτσι το λημέρι μου ίσως να με δει να εμφανίζομαι ξαφνικά κάποιο άσχετο Σαββατοκύριακο για να μου χαρίσει την ηρεμία.



Τον Μάη πάντως τον έπιασα ήδη κι ας μην ήρθε ακόμα επίσημα.