Ο έρανος της αγάπης και το δαιμονισμένο κουδούνι

Σήμερα από το πρωί ήμουν χάλια, με έπιασε ίωση φυσικά, αφού καθημερινά βομβαρδίζομαι με όλων των ειδών τα μικρόβια στη δουλειά.
Θα πεις τόσα χρόνια δουλεύεις ρε, ακόμα να πάθεις ανοσία;
Πως να πάθω, τα μικρόβια είναι σαν τους μαθητές, κάθε χρόνο πιο άγρια και πιο επιθετικά!

Πάνω που ετοιμάστηκα να φύγω, τα δα όλα, όχι, σε ζουμερές λεπτομέρειες της ασθένειας δεν θα μπω, δεν χρειάζεται τόση γλαφυρότητα πια.

Γύρισα λοιπόν πίσω ανάποδα και ειδοποίησα στη δουλειά για τα χάλια μου.
Ξάπλωσα σκεπάστηκα πάνω που άρχισε γλυκά γλυκά να με παίρνει ο ύπνος, άρχισε σαν δαιμονισμένο να βαράει το κουδούνι, ούτε μία ούτε δύο φορές...τρία κτυπήματα και ένα μακρόσυρτο εκνευριστικό, μία μικρή παύση και ξανά το ίδιο, αυτό το χάλι επαναλήφθηκε τόσες φορές που έχασα το μέτρημα μέσα στη ζάλη μου, μέσα σ'όλα και τα σκυλιά μου, που αφηνίασαν και τρελάθηκαν στο γαύγισμα με την ιδέα της ύπαρξης ενός πιθανού εισβολέα.
Σηκώθηκα με το ζόρι και πήγα στη πόρτα, γιατί ανησύχησα μήπως έχει γίνει κάτι τρομερό στη πολυκατοικία όπως φωτιά, και μου βάραγαν το κουδούνι για να φύγω να σωθώ.

Κοίταξα πρώτα από το μάτι, το θέαμα που αντίκρυσα με έκανε turbo...
Ήταν μία γυναίκα από αυτές που έχουν απροσδιόριστη ηλικία, που μπορεί να είναι ακόμα νέες, αν και δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά γι'αυτό - πάντως η επιστήμη το ερευνά το θέμα :P - και φαίνονται το λιγότερο 60 χρονών.

Το παρουσιαστικό τυπικό, μα καλά σε φωτοτυπία τις βγάζουνε;

Κοντή με ύψος ένα μέτρο και ένα μίλκο,το μαλλί γκριζόμαυρο πιασμένο πίσω και μαζεμένη η ουρά του όπως των παπάδων, σε στυλ κεφτέ.
Αντίστιχο γκρι ταγιέρ( για να δένει με το μαλλί), άσπρο πουκάμισο κουμπωμένο μέχρι πάνω τόσο σφιχτά που απορώ πως δεν πνίγεται, και ένας τεράστιος σταυρός.

Η θεούσα μας έλειπε είπα από μέσα μου, και ρώτησα αγριεμένα (γιατί ήταν αδύνατον να κρατήσω τύπους και ευγένειες με τέτοιο χουνέρι) πίσω από την πόρτα χωρίς να την ανοίξω:
-Τι θέλετε;
Η φωνή από την άλλη μεριά ακούστηκε με αυτό το δήδεν γλυκό, δήθεν πράο, αλλά γλύφτικο ψευτοευγενικό υφάκι της θεούσας όταν θέλει κάτι ή όταν προσπαθεί να προσυλητίσει:
-Από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών για τον Έρανο της Αγάπης ανοίξτε...
Χωρίς να την αφήσω να συνεχίσει το ποιηματάκι της, η απάντησή μου δεν χώραγε πολλά μα και μου:
-Να τα δώσει η ίδια η Αρχιεπισκοπή που τα έχει μπόλικα, ή ο Εφραίμ και η παρέα του, αφού όπως λένε όλοι τους, ότι "αγαπάνε" τους φτωχούς και ασχολούνται με "Θεάρεστα έργα".
Φυσικά μόλις τ' άκουσε έφυγε αμέσως με συνοδεία το κλασσικό σταυροκόπημα λες και της μίλαγε ο σατανάς πίσω από την πόρτα φοβούμενη μην μολυνθεί.

Όχι δεν είμαι ο Εμπενίζερ Σκρουτζ, αυτόν που έχει πραγματικά ανάγκη θα τον βοηθήσω όσο μπορώ, αλλά στους έχοντες και κατέχοντες δεν θα δώσω ούτε ένα σεντ για να γεμίσουν και άλλο τις ήδη τεράστιες κοιλάρες τους.
Αυτό το συνάφι των "Αγίων Πατέρων" δεν έχει ούτε Ιερό ούτε Όσιο, σιγά μη τους φιλήσω και το χέρι που είναι βαθειά χωμένο στη λάσπη και τα σκατά.Αρκετά με τη βρώμα τους.
Πάω να ξαναξαπλώσω και ελπίζω να μην έρθει κανείς άλλος...αν και πλησιάζει η ώρα των ανεπιθύμητων τηλεφωνημάτων,που πέφτουν οι κλήσεις με απόκρυψη αριθμού για προσφορές και κάρτες τραπεζών...θα τ' ακούσουν πάλι και αυτές οι ... bippppppppp