Μία ταινία και 10 μυστικά.

Χθες με προσκάλεσε η Νηρηίδα σε νέο μπλογκοπαίχνιδο.
Πρέπει να παρουσιάσω μία αγαπημένη μου ταινία και να μαρτυρήσω 10 μικρά μυστικά μου.
Πριν λίγες μέρες έπαιξα το παιχνίδι με τις αγαπημένες ταινίες, είχα πει από τότε ότι είχα ακόμα πολλές αγαπημένες, έτσι σήμερα βρίσκω την ευκαιρία να σας παρουσιάσω και αυτή:

The Great Expectations-Μεγάλες Προσδοκίες.



Η ταινία είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα του Καρόλου Ντίκενς αλλά είναι προσαρμοσμένη στο παρόν.Εδώ εκτός από την ταινία μου άρεσε πάρα πολύ και το τραγούδι(Life in Mono).

Kαι τώρα έφτασε η στιγμή της αλήθειας για...10 φάσκελα!

1)Είσαι εκπαιδευτικός, έχεις πάρει ποτέ αποβολή στα μαθητικά σου χρόνια;

-Ναι.
Στην Β' Γυμνασίου επειδή κατασκεύαζα χάρτινες νερόμπομπες και κατά την γνώμη της γυμνάστριας(μιλάμε δεν υπήρχε πιο κομπλεξικό άτομο από δαύτην), εγώ τους ξεσήκωνα να παίζουμε μπουγέλο, δεν λέω ότι δεν έπαιζα και γω, φυσικά και έπαιζα όλοι παίζαμε, αλλά εγώ ήμουν με χάρτινο νερομπομπάκι από φύλλο τετραδίου,που το μισό νερό άδειαζε στο χέρι μου καθώς έλιωνε το χαρτί μέχρι να το ρίξω, ενώ η κόρη της Λυκειάρχου ήταν με σακούλες super market, εγώ όμως πλήρωσα την νύφη με διήμερη ενώ εκείνη είχε το αλώβητο.

2)Είσαι 44 χρονών, είναι αλήθεια ότι φοράς φανελάκια με cartoon;

-Ναι.
Λατρεύω τα κινούμενα σχέδια, αγαπημένος μου είναι ο taz.
Είναι αλήθεια ότι όλα μου τα καλοκαιρινά φανελάκια έχουν εικόνες του taz, του donald, του ovelix (αυτή την στιγμή μάλιστα, φοράω ένα μαύρο φανελάκι που έχει τον Ovelix να κρατάει παραμάσχαλα 2 αγριογούρουνα).
Κακό είναι που σ' αυτήν την ηλικία έχω κρατήσει σε ορισμένες πτυχές του χαρακτήρα μου την παιδικότητά μου;
Ποιος είναι αυτός που ορίζει δηλαδή, ότι θα πρεπε να έχω το μαλλί λάχανο, να φοράω ταγεράκι, και να πηγαίνω σαν κωλοσπασμένη επειδή θα με χτυπάνε οι γόβες;
Όχι ευχαριστώ, αυτό το στιλιζαρισμένο ντύσιμο δεν είναι για μένα, σας το χαρίζω.

3)Είναι αλήθεια ότι έχεις κάνει γυμνισμό;

-Ναι.
Όταν ήμουν 25 χρονών.
Είχα πάει για camping με 2 πολύ καλές μου φίλες, που κάναμε παρέα από μικρά παιδιά, στη Σέριφο.
Μία μέρα πήγαμε με τα πόδια ανάμεσα από απόκρημνα βράχια σε μία πολύ μικρή παραλία που δεν υπήρχε ψυχή, είχαμε δει την προηγούμενη μέρα ότι υπήρχε μία μεγάλη παραλία γυμνιστών και σκεφτόμασταν, πως να είναι η αίσθηση του να είσαι γυμνός στη φύση, αλλά ντρεπόμασταν να τα πετάξουμε όλα φόρα παρτίδα μπροστά σε αγνώστους.
Έτσι βρήκαμε αυτή την παραλία όπου δεν υπήρχε πιθανότητα να μας δει κανένας, χαρήκαμε το μπάνιο μας και τον ήλιο, δοκιμάσαμε και την εμπειρία του γυμνισμού και αυτό ήταν.

4)Είναι αλήθεια ότι σιχαίνεσαι πολύ, τόσο ώστε να παρατήσεις το φαγητό σου, αν καταλάβεις ότι κάποιος που μιλάει πέταξε σταγονίδια μέσα στο πιάτο σου;

-Ναι.
Αν φυσικά αυτός που μιλάει δεν είναι ο σύντροφός μου.
Θα ήταν εξάλλου ανωμαλία να σιχαίνομαι τον άνθρωπό μου.
Αλλά αν είναι οποιοσδήποτε ξένος ή έστω γνωστός, μπορώ να παρατήσω ακόμα και ολόκληρο το πιάτο μου και να δικαιολογηθώ ότι χόρτασα.

5)Είναι αλήθεια ότι έχεις κρατήσει πολλά άχρηστα αντικείμενα γιατί σου θυμίζουν κάτι;

-Ναι.
Τόσα που η κολλητή μου μία φορά είχε φρικάρει με την περίπτωσή μου και μου είπε:
"Κακομοίρα μου μία μέρα θα έρθω και θα στα πετάξω όλα από εδώ μέσα, μαυσωλείο το έκανες το σπίτι".
Τι να κάνω, δένομαι συναισθηματικά με ορισμένα πράγματα, κάποια άλλα πάλι τα κρατάω επειδή μπορεί να μου χρειαστούν μελλοντικά σε κάτι, κακό είναι στο κάτω κάτω;
Το δικό μου σπίτι γεμίζω, έχει σκεφτεί ότι μπορεί να αισθάνομαι πιο όμορφα έτσι;
Εξάλλου δεν σκοπεύω να το βάλω για διαφήμιση στο "Maison & Decoration"!

6)Είναι αλήθεια ότι όταν βρίσκεσαι σε ένα πολύ γεμάτο club βαριέσαι και θέλεις να σηκωθείς να φύγεις σχεδόν αμέσως;

-Ναι...αλλά κάτω από ορισμένες συνθήκες.
Μου την σπάει να μην έχω να ακουμπήσω κάπου το ποτό μου και τον καπνό μου, δεν είμαι εκατόγχειρας να μπορώ να κρατώ και το ποτήρι και να στρίβω και τσιγάρο ταυτόχρονα.
Χώρια, που και μόνο το ποτήρι όταν κρατώ μου σπάνε τα νεύρα μέσα στο στριμωξίδι, γιατί δεν είναι λίγες η φορές που μου έχουν πετάξει πάνω μου το ποτό, σπρώχνοντάς με, μοσχάρια που κάνουν επίδειξη των χορευτικών τους δυνατοτήτων εκεί που δεν χωράει να πέσει ούτε καρφίτσα.
Έτσι αναγκάζομαι να το πιω βιαστικά και δεν το φχαριστιέμαι.
Κάτω από τέτοια κατάσταση θέλω να σηκωθώ να φύγω αμέσως.
Σε άλλη περίπτωση δεν έχω κανένα πρόβλημα, έχω ξημερωθεί άπειρες φορές σε club.

7)Είναι αλήθεια ότι το βράδυ δεν μπορείς να κοιμηθείς αν δεν είναι αναμμένο έστω ένα χαμηλό φως;

-Ναι.
Με πνίγει το σκοτάδι, θέλω να υπάρχει οπωσδήποτε κάποιο φως έστω και μικρό για να αισθάνομαι ασφάλεια και ηρεμία.

8)Είναι αλήθεια ότι έχεις δείρει εξωσχολικό μαθητή της αντίθετης βάρδιας, καθώς έβγαινες από το σχολείο, επειδή σε χούφτωσε, ενώ ήσουν ήδη εκπαιδευτικός;

-Ναι.
Αυτό το περιστατικό έγινε όταν ήμουν 24 χρονών τον δεύτερο χρόνο μετά τον διορισμό μου σαν εκπαιδευτικός.
Το σχολείο που ήμουν συστεγαζόταν με ένα άλλο, ήταν χωρισμένα σε βάρδιες πρωί απόγευμα.
Ήταν απόγευμα γύρω στις 7 στο σχόλασμα, την άλλη μέρα θα ξεκίναγαν καταλήψεις.
Είχαν μαζευτεί από έξω από το σχολείο μαθητές της αντίθετης βάρδιας για να μπουν μέσα να ξεκινήσουν κατάληψη.
Μέσα σε αυτούς ήταν και ο συγκεκριμένος μαθητής, που είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος των μαθητριών, γιατί αδιακρίτως τις χούφτωνε, τις απειλούσε με στιλέτο(ανήκε και σε συμμορία τρομάρα του, ο μ@λ@κ@ς)και γενικά τις παρενοχλούσε.
Εγώ τα είχα μάθει όλα αυτά, γιατί ήμουν πολύ κοντά στα παιδιά και μου έλεγαν αρκετές φορές τα παράπονά τους.
Από το σχολείο του έπαιρνε συνέχεια αποβολές λόγω της συμπεριφοράς του, αλλά δεν ίδρωνε το αυτί του συνέχιζε.
Η ευκαιρία να τουλουμιάσω τον κρετίνο μου δόθηκε εκείνο το βράδυ, δεν κατάλαβε καθώς έβγαινα ότι ήμουν καθηγήτρια, λίγο το ντύσιμο λίγο η ηλικία μου τότε, με πέρασε για μαθήτρια του λυκείου, έτσι δεν άργησε να απλώσει το ξερό του και να με χουφτώσει στο στήθος.
Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε.
Τον άρχισα στις γρήγορες πιάνοντάς τον από το μπουφάν και πετώντας τον στον τοίχο,έπεφταν απανωτά γρήγορα μπουνίδια στα τυφλά, γυάλισε το μάτι μου.
Εκείνος τα χρειάστηκε,ο θρασύδειλος κόντεψε να τα κάνει πάνω του, δεν περίμενε τέτοια αντίδραση.
Από πίσω μου έβγαιναν και άλλοι συνάδελφοι και μαθητές μου, όταν είδαν το σκηνικό, άρχισαν να φωνάζουν:
"Μηηη πρόσεχε είναι μαχαιροβγάλτης θα σε σφάξει!".
Ήταν τόση η έκρηξη αδρεναλίνης που είχα, που δεν υπολόγιζα τίποτα εκείνη την ώρα. Μόνο τον βάραγα και του φώναζα ταυτόχρονα:
"Και κοίτα μην ξανακούσω παράπονο από μαθήτρια, ότι άπλωσες πάνω της το ξερό σου, γιατί θα έρχομαι να σε τουλουμιάζω για καλημέρα, κατάλαβες κοπρίτη;"
Εκείνος το μόνο που έκανε, ήταν να ψελλίσει ένα τρομαγμένο ναι.
Από τότε δεν ξανακούστηκε τίποτα γι αυτόν, εκτός από μία ερώτηση που μου απηύθυνε μαθητής μου(φίλος του) στη τάξη μετά τις καταλήψεις.
Ο μαθητής μου αυτός ήταν από τους άγριους και απείθαρχους,(είχε μείνει και κάποιες φορές στην ίδια τάξη έτσι είχαμε πολύ μικρή διαφορά ηλικίας) αλλά με συμπαθούσε, γιατί του άρεσε να ζωγραφίζει, έτσι στο μάθημα μου είχε το μοναδικό του 20.
Με πλησιάζει λοιπόν στην έδρα και μου λέει:
-"Γιατί το δείρατε μωρέ το καημένο το παιδάκι;"
-"Δε μου λες ρε Γιώργη να σε ρωτήσω κάτι, αδελφή έχεις; Αν το "παιδάκι" όπως λες, χούφτωνε την αδελφή σου θα τον βάραγες;"
-"Φυσικά! Τα χέρια θα του 'κοβα θέλει και ρώτημα;"
-"Λοιπόν στην συγκεκριμένη περίπτωση το "παιδάκι" άπλωσε τα κουλά του πάνω σε μένα"
-"!!!!Καλά του κάνατε!"
Απ' ότι φαίνεται ο χέστης πήγε να κλαφτεί για να με κάνουν "ντα", αλλά δεν έπιασε η κλάψα του.
Όσο για το "παιδάκι" στο μπόι μου και στα κιλά μου ήταν και επειδή χρησιμοποιήθηκε αρκετές φορές ο χαρακτηρισμός παιδάκι, να ξεκαθαρίσω ότι δεν ήταν του Δημοτικού ούτε του Γυμνασίου, Λύκειο πήγαινε.

9)Είναι αλήθεια ότι τις περισσότερες εικαστικές σου ανησυχίες, τις έβγαζες πάνω στο βιβλίο των Θρησκευτικών κατά την διάρκεια του μαθήματος, στα μαθητικά σου χρόνια;

-Ναι.
Οι Βυζαντινές μορφές μου θύμιζαν Δαίμονες παρά Αγίους με την αυστηρή και αγριωπή τους όψη, έτσι δεν είχα αφήσει Άγιο για Άγιο που να μην του βάλω κέρατα, επίσης στη πρώτη σελίδα μετά το εξώφυλλο, είχα ζωγραφίσει όλο το συγκρότημα των Kiss.
Είχα φάει κόλλημα με το τραγούδι τους "I WAS MADE FOR LOVING YOU", φυσικά ακόμα μ'αρέσει αυτό το τραγούδι!
Δεν ταίριαζε με το μάθημα να τους ζωγραφίσω εκεί, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες :)

Άντε μετά από πολλά διαλείμματα, ποτέ δεν έχω καθυστερήσει τόσο να ολοκληρώσω μία ανάρτηση, έφτασα και στο νούμερο 10.

10)Έχεις φωνάξει δυνατά κατά την διάρκεια της παράστασης σε θέατρο: "Σκάσε ρε με ξύπνησες";

-Ναι.
Πριν από πολλά χρόνια, η τότε σχέση μου είχε την φαεινή ιδέα να πάμε στο θέατρο να δούμε μία παράσταση,που είχε ακούσει πολύ καλές κριτικές και θα γελάγαμε.
Είχα τις επιφυλάξεις μου γιατί τα γούστα μας δεν έμοιαζαν καθόλου ούτε στο θέατρο ούτε στον κινηματογράφο.
Από τη μία δεν μου γέμιζε το μάτι η παράσταση, από την άλλη ήμουν πτώμα γιατί ζωγράφιζα όλη νύχτα να ολοκληρώσω ένα πίνακα, έτσι δεν είχα κοιμηθεί καθόλου.
Με τα χίλια ζόρια ακολούθησα.
Η Παράσταση ήταν "αι δυο ορφαναί" γύρω στο 1988-89 δεν θυμάμαι καλά, με τον Τάκη Χρυσικάκο και τον Κων/νο Τζούμα, μία παρωδία όπου στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ήταν άντρες.
Μέσα στο σκοτάδι δεν άργησε να με πάρει ο ύπνος, ξαφνικά ακούγεται μία στριγκλιά από την σκηνή, όχι δεν με είχαν δει και ούρλιαξαν, απλώς το απαιτούσε ο ρόλος στην συγκεκριμένη σκηνή.
Ξυπνάω, χωρίς να πολυκαταλαβαίνω ακόμα που βρίσκομαι και φωνάζω:
"Σκάσε ρε και με ξύπνησες".
Φυσικά το έτερο ήμισυ με πήρε αμέσως και φύγαμε πριν μας πάρουν χαμπάρι, μου έκανε όμως καυγά που δεν μπόρεσε να δει όλο το έργο, που κοιμήθηκα και ότι έγινε ρεζίλι.
Εγώ είχα δηλώσει από την αρχή ότι ήμουν πτώμα, αλλά πήγα για να γλιτώσω την μουρμούρα και τον καυγά.
Τελικά όμως δεν τα γλίτωσα.
Μετά από λίγο καιρό όμως γλίτωσα από το συγκεκριμένο έτερο ήμισυ, λέγοντας του:"έτερο δεν σ'αντέχω άλλο θα ψάξω για άλλο έτερο".

Ορίστε είπα και 10 μικρά μυστικά μου, ρόμπα έγινα πάλι, για να δούμε ποιοι άλλοι θα τολμήσουν να γίνουν ρόμπα;

Boubou,Leviathan,Κοκκινοσκουφίτσα,Έλενα-Πολύχρωμα όνειρα και τέλος η everything φυσικά όταν γυρίσει ας την κάνει την ανάρτηση, της δίνω λίγο περιθώριο να σκεφτεί.

Για το τέλος σας φύλαξα ένα τραγούδι που ανέφερα στην ανάρτησή μου...



Καλή ακρόαση και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!