Η γοητεία των adventure games

H πρώτη μου επαφή με τα adventure games, έγινε το 1998, σε ένα pentium 2.
Θα αναφερθώ μόνο σε αυτό το είδος των παιχνιδιών, και θα παραλείψω άλλα αγαπημένα μου παιχνίδια που έχω παίξει και τερματίσει, ίσως γιατί τα adventure έχουν μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά και την εκτίμησή μου.



Tο πρώτο παιχνίδι μου ήταν το morpheus, ένα adventure point-and-click πρώτου προσώπου, για εκείνη την εποχή και τα δεδομένα των υπολογιστών ήταν ένα παιχνίδι με υπέροχα γραφικά, που έπεφτε κάπως βαρύ στο καημένο το pentium 2. Όλα διαδραματίζονταν πάνω σε ένα καράβι στον αρκτικό κύκλο, το εσωτερικό του καραβιού είχε δανειστεί στοιχεία από τον Τιτανικό, ο ήρωας έψαχνε τον πατέρα του, και έπρεπε να λύσει το κουβάρι της ιστορίας, για να δει τι απέγινε εκείνος και όλοι όσοι ήταν στο πλέον πλοίο φάντασμα...
Καθώς ήταν η πρώτη φορά που ασχολούμουν με το "σπορ", μπορώ να πω ότι με είχαν δυσκολέψει οι γρίφοι του, αλλά αυτό όχι μόνο δεν με απέτρεψε να ξανασχοληθώ με το είδος αυτών των παιχνιδιών, αλλά να τα λατρέψω.

Το επόμενο παιχνίδι αυτού του είδους ήταν το Amerzone, το πήρα για να το παίξω στην πιο in κονσόλα εκείνης της εποχής, ποια άλλη το πρώτο playstation.



Καταπληκτικά γραφικά, ακόμα και σήμερα αυτό το παιχνίδι μπορεί να συναγωνιστεί, υπερ σύγχρονα παιχνίδια με την ποιότητα των γραφικών του. Φανταστικά τοπία , ενδιαφέρον story, ωραίοι γρίφοι, είχα μπει πλέον στο νόημα των γρίφων αν και λίγο με δυσκόλευαν ακόμα.





Αυτό το παιχνίδι ασκούσε μία παράξενη γοητεία πάνω μου, χανόμουν μέσα στις εικόνες και το μύθο του, στην χαμένη πολιτεία του Αμαζόνιου ψάχνοντας για ένα αυγό από λευκό πουλί, που έπρεπε να το μεταφέρω σε ένα ηφαίστειο για να εκκολαφθεί, τα πουλιά αυτά έλεγε ο μύθος δεν πατούν ποτέ στη γη μέχρι να πεθάνουν...

Λίγο αργότερα πήρα ένα pc pentium 3, αυτός ο υπολογιστής πιο πολύ παιχνιδομηχανή είχε γίνει στα χέρια μου, σ'αυτόν έπαιξα τα περισσότερα παιχνίδια...

Τον εγκαινίασα με το longest journey, ωραία γραφικά, εύκολο μου φάνηκε σαν παιχνίδι, ενδιαφέρον το σενάριο του,αλλά πολύ μπλα μπλα βρε παιδάκι μου, 4cd μπαινόβγαιναν συνέχεια.







Δύο κόσμοι υπάρχουν στο παιχνίδι αυτό, ο κόσμος του ονείρου και ο κόσμος της πραγματικότητας, η ισορροπία των κόσμων έχει χαθεί με δυσάρεστες επιπτώσεις στην πραγματικότητα, και πρέπει να την επαναφέρουμε, βρισκόμαστε πότε στον κόσμο της arcadia (της φαντασίας) και πότε στην Stark (την πραγματικότητα),όλες οι εικόνες του παιχνιδιού, θυμίζουν κινηματογραφική ταινία από την πιστότητα απόδοσης που έχουν τα γραφικά.

Ακολούθησαν και άλλοι τίτλοι, κάποιους αν και ενδιαφέροντα παιχνίδια θα τους αναφέρω μόνο ονομαστικά, όχι γιατί τα θεωρώ υποδεέστερα, αλλά γιατί αν αναφερθώ αναλυτικά ή έστω με μικρή περίληψη σε όλα, από σεντόνι που είναι τώρα ή ανάρτηση, θα γίνει ολόκληρο σετ για King size κρεβάτι:P
Pompei, Egypt 1 και 2, Opsys, Black dahlia, Louvre, Dracula 1 και 2(αυτά τα 2 με απογοήτεψαν τα βρήκα υπερβολικά εύκολα, ειδικά το 2, σκεφτόμουν αν τον αριθμό 2 τον έβαλαν επειδή τόσες ήταν οι ώρες που θα μου έπαιρνε να το τερματίσω), Necronomicon, The legend of the prophet and the assasin( το story είναι του διάσημου Paulo Coello).

Μετά την ονομαστική αναφορά σε μερικά, ας συνεχίσω το "σεντονάκι" των αναμνήσεων:P

Riddle of the Sphinx 1 και 2(omega stone)

Δαιδαλώδεις στοές, κρυφά δωμάτια που πρέπει να ανακαλύψουμε, παγίδες θανάτου, υπέροχοι γρίφοι, άρωμα από Indiana Jones...









Myst Exile





Από τα Myst το μόνο που έχω παίξει(και φυσικά τερματίσει) είναι αυτό, αριστούργημα απ' όλες τις πλευρές αλλά μου έβγαλε την πίστη, ίσως το δυσκολώτερο game που έχω παίξει, μετά από αυτό είπα όχι ευχαριστώ άλλο Myst δεν θα πάρω, από Myst την πήρα την δόση μου από αυτό, μου αρκεί.

Atlantis 1,2,3,4







Ε ναι άντεξα να τα παίξω, αν και πολλές φορές οι γρίφοι τους δεν είχαν καμία μα καμία λογική.
Κάποιοι λύθηκαν εντελώς στην τύχη,κάποιοι με ευκολία, και κάποιοι άλλοι μετά από μεγάλη προσπάθεια. Σε έναν από τους γρίφους μου τράβηξαν το καλώδιο του pc από την πρίζα για να σταματήσω να παίζω στην προσπάθειά μου να τον λύσω.
Η καημένη η κολλητή μου, είχαμε εγκαταστήσει το παιχνίδι και στον υπολογιστή μου και στον υπολογιστή της. Εκείνη το pc το είχε στη δουλειά, γυρνώντας από την δουλειά εγώ πήγαινα από κει.
Όταν δεν υπήρχαν πελάτες στο μαγαζί ερχόταν δίπλα μου και το παλεύαμε παρέα, μετά όσο το είχαμε προχωρήσει εκεί, το πέρναγα γρήγορα στο σπίτι, προχώραγα παρακάτω και την άλλη μέρα το πέρναγα αμέσως και εκεί στον δικό της υπολογιστή. Άχ βρε Άρι τι τραβάς με μένα ώρες ώρες.
Μία μέρα, είχαμε κολλήσει σε ένα γρίφο σαν λαβύρινθο,στο Atlantis 2 αν θυμάμαι καλά. Η Άρι σκασμένη τα παράτησε, εγώ είχα πεισμώσει σαν μουλάρι. Είχε πάει 10 η ώρα το βράδυ και ακόμα είμασταν στο μαγαζί, η Άρι ήταν ψόφια από την κούραση της μέρας, και με το δίκιο της ήθελε να πάει σπίτι της να ξαπλώσει να ξεκουραστεί, εγώ εκεί τον χαβά μου να λύσω τον γρίφο...
Και πάνω που λέω το βρήκα...
Ένα απελπισμένο φτάνειιιι, ένα πλαφ και μαύρη οθόνη!
Έβγαλε το καλώδιο από την πρίζα δεν άντεξε άλλο, κόντευα να βγάλω ρίζες, τότε μόνο γύρισα το κεφάλι μου και είδα πίσσα σκοτάδι έξω, νέκρα στο δρόμο, και κατάλαβα πλέον τι ώρα είχε πάει.
Ξεροκατάπια φόρεσα το πιο χαζό μου χαμόγελο και ψέλισα... την βρήκα τη λύση του γρίφου, πάω σπίτι να την εφαρμόσω, έτσι αύριο θα έχουμε ξεκολλήσει από αυτό το σημείο.
Και μου λέει κουρασμένη αλλά χαμογελώντας και αυτή. Ναι, φρόντισε αύριο στις 12 να φύγουμε από δω.
Τελικά το τερματίσαμε και αυτό και τα υπόλοιπα atlantis.

Στο pentium 3 τα δύο τελευταία που έπαιξα ήταν τα siberia 1 και 2, τελικά έχω μεγάλο κόλλημα με τα γραφικά των παιχνιδιών, σαν ζωγράφος που είμαι το πρώτο που κοιτάω σε ένα παιχνίδι πρώτα είναι τα γραφικά του και μετά το story,έτσι ίσως αδικώ κάποια παιχνίδια που μπορεί να έχουν καλύτερο story και γρίφους, αλλά τι να κάνουμε αυτό είναι το ελλάτωμά μου.



Είχαν και τα δύο πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή και γραφικά φυσικά (το γνωστό μου κόλλημα), εύκολα παιχνίδια μου φάνηκαν σε 2 μέρες τα είχα τερματίσει και τα δύο, το 2 το έπαιξα αμέσως μόλις τερμάτισα το 1, γιατί είχα την περιέργεια τι θα γίνει στη συνέχεια, αν παίξεις μόνο το 1, δεν αισθάνεσαι ότι έχεις τερματίσει το παιχνίδι, σου αφήνει μία αίσθηση ανολοκλήρωτου.

Και φτάνουμε σιγά σιγά στο παρόν, το pentium 3 και τα παιχνίδια του μπήκαν από καιρό στην ναφθαλίνη, ένα σύγχρονο μηχάνημα πια τρέχει τα καινούργια παιχνίδια, που τα καταφέρνει και στις μεγαλύτερες απαιτήσεις μέχρι στιγμής...

Άρωμα Leonardo και...

The Secrets of Da Vinci
















H ιστορία εξελίσσεται εκεί που πέθανε ο Leonardo Da Vinci, στο Manoir du Cloux, μία περιοχή στη Γαλλία, κοντά στο κάστρο Ambroise.
Έχουμε το ρόλο ενός νεαρού, που ήταν μαθητής στο στούντιο του Francesco Melzi, του κληρονόμου του Leonardo. Για να πετύχουμε στην αποστολή μας θα πρέπει να ανακαλύψουμε και να κάνουμε κτήμα μας τα έργα και τις εφευρέσεις του Leonardo.
Κάτι ή ατμόσφαιρα της Αναγέννησης, κάτι ο Λεονάντο, κάτι οι γρίφοι, πολύ τα γραφικά (άντε πάλι με τα γραφικά μας τα 'κανες ταμπούρλο θα μου πείτε στο τέλος), αυτό και το επόμενο παιχνίδι που θα αναφερθώ, τα ερωτεύτηκα.

Το αμέσως επόμενο παιχνίδι είναι το Nostradamus the last prophesy








Θυμίζει έντονα το στυλ του προηγούμενου παιχνιδιού, ήξερα πάνω κάτω τι θα συναντήσω,κλασσικά, υπέροχα γραφικά, ενδιαφέρουσα πλοκή...εδώ όμως πρόσθεσαν και ένα νέο στοιχείο. Κάποιοι γρίφοι έχουν χρονικό όριο για να τους λύσεις αλλιώς σκοτώνεσαι, π.χ στη σύραγγα αν δεν βάλεις την ασπίδα στο κεφάλι σου την κατάλληλη στιγμή, πέφτει το ταβάνι απ' ευθείας πάνω σου και σκοτώνεσαι.



Η ιστορία βασίζεται στην τελευταία "προφητεία" του Νοστράδαμου, στο παιχνίδι παίζουμε 2 ρόλους έναν ανδρικό και ένα γυναικείο και αλλάζουμε μορφές ανάλογα με την περίσταση, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε.Είναι μία ιστορία μυστηρίου, στην εποχή της Αικατερίνης των Μεδίκων.



Περίεργοι θάνατοι συμβαίνουν στο παλάτι, και η προφητεία λέει ότι ο τελευταίος που θα πεθάνει είναι η βασίλισσα, έτσι καλούμαστε εμείς να εξιχνιάσουμε την υπόθεση και να δώσουμε τέλος στους μυστηριώδεις θανάτους.

Και τέλος ένα υπέροχο θρίλερ...

Scratches







Δυστυχώς όμως δεν μπόρεσα να το ολοκληρώσω, δεν είχα κάνει save, το είχα προχωρήσει πολύ και ξαφνικά κόλλησε το pc , το ξεκίνησα πάλι, μετά από λίγο ξανακόλλησε, μάλλον κάποιο πρόβλημα θα έχει το δισκάκι.
Θα το ξαναγοράσω σαν παιχνίδι και μάλιστα αυτή τη φορά την έκδοση director's cut, με την ελπίδα να μπορέσω να το φχαριστηθώ χωρίς άλλα κολλήματα.
Gothic μυστήριο, καταπληκτική μουσική επένδυση, ατμοσφαιρικό περιβάλλον γραφικών, υπέροχοι γρίφοι, άντε να κατέβω κέντρο να το πάρω όσο υπάρχει ακόμα στα ράφια των καταστημάτων.